1974. Het was de tijd dat bands vrijwel jaarlijks een nieuw album uitbrachten. Queen had binnen een jaar twee albums uitgebracht en was op tournee door Engeland toen het in maart 1974 het Rainbow Theatre in Londen aandeed. In november 1974 werd het derde album, Sheer Heart Attack, uitgebracht en stond Queen wéér in het Rainbow Theatre. Bij dat tweede optreden stond de band aan de vooravond van de internationale doorbraak. Op de dubbelaar Live At The Rainbow ’74 staan opnamen van beide tournees. Op de eerste cd 17 tracks uit maart 1974 (als voorprogramma van het arme Mott The Hoople), op de tweede 24 uit november 1974, toen ze headliner waren. Het is Queen als hardrockband, maar wel al met de vele lagen in gitaarwerk en zang waarmee ze uiteindelijk bekend zouden worden. Die eerste cd bevat uiteraard bijna alles van Queen I en Queen II. “Keep Yourself Alive” en “Seven Seas Of Rhye” zouden later nog vaak gespeeld worden, maar dat gold niet voor “Ogre Battle” en “Great King Rat”. Hier staan ze er wel op. “Ogre Battle” werd in november óók gespeeld, maar toen was er ook nog materiaal van Sheer Heart Attack om uit te kiezen, zoals “Killer Queen”, “Stone Cold Crazy” en “In The Lap Of The Gods”. Het is fantastisch om Queen zo te horen. Geen tapes of synthesizers extra, maar in de basis een hardrockband, zij het een die een eigen stijl gevonden had en daar inmiddels ook erkenning voor kreeg. Je hoort het zelfvertrouwen en de trots, nog vóór de druk van het hele circus eromheen erbij kwam. Bij “Bohemian Rhapsody” moesten ze ineens ófwel een stuk weglaten, of met tapes werken, hier was dat nog niet aan de orde. Alles was nog uit te voeren met behulp van effectpedalen. De opnamen van hun vaste producer Roy Thomas Baker en engineer Mike Stone zijn perfect. De energie van het live-optreden is behouden gebleven, terwijl de gelaagdheid van de songs daar geen millimeter onder geleden heeft. Eigenlijk was het de bedoeling de eerste cd van Live At The Rainbow ’74 uit te brengen vóór Sheer Heart Attack, maar uiteindelijk werd gekozen voor het studio-album. Blijkbaar hebben ze nooit meer een moment gezien om het uit te brengen, want aan de kwaliteit ligt het niet. May en Taylor zijn het merk Queen al een paar jaar akelig aan het uitmelken, met musicals en steeds weer uit de hoge hoed getoverde ‘nieuwe’ songs waarmee weer een nieuwe, dure verzamelaar kan worden uitgebracht, zoals het recente Queen Forever. Deze live-cd is daarop een uitzondering. Queen wordt eindelijk weer eens recht gedaan. Dat dat met veertig jaar oude opnamen gebeurt is een prettige verrassing.
mij=Virgin/EMI