‘Rachel Sermanni is a Scottish folk musician’ lees ik op haar wikipediapagina maar daarmee doe je haar ernstig tekort, vind ik. De 23-jarige Schotse werd ontdekt door Ben Lovett van Mumford & Sons. In 2012 verscheen haar debuutalbum Under Mountains waarop ze al liet horen geen klassieke folkzangeres te zijn. Aan de ogenschijnlijk onschuldig klinkende folkpopliedjes kleefden een duister randje. Deze folk-noir zet ze op tweede album Tied To The Moon voort. Ze toog voor het schrijven van de songs naar het desolate Nova Scotia in Canada om het album vervolgens op te nemen in de Schotse Hooglanden, waar ze zelf ook woont. De tien songs die dat uiteindelijk hebben opgeleverd laten een bijzonder talent horen. Rachel Sermanni heeft een prachtige heldere stem met een mooi hees randje. Ze serveert haar folk niet in hapklare brokken maar als tien persoonlijke en (bijna) literaire verhalen die nooit voorspelbaar zijn of worden. Opener “Run” is meteen al een mooi folkpopliedje en dat is “Wine Sweet Wine” ook, maar dat onderscheidt zich meteen door het intermezzo waarin het tempo vertraagt wat het liedje daardoor meteen meer bijzonder maakt. Die tempowisselingen verfraaien ook “Begin” en schitterende muzikale outtro’s, met violen in “Ferryman” en pedal-steel in “Banks Are Broken”, maken dat deze liedjes je tot het eind geboeid houden. “I’ve Got A Girl” en “Tractor” zijn dan weer grillige indiefolksongs in de stijl van PJ Harvey. Echt de klassieke folkie uithangen doet Sermanni in “Old Ladies Lament” wat ze prachtig draagt met haar mooie stem en echt onweerstaanbaar mooi en verstild in “Don’t Fade”. Vooralsnog stond Laura Marling voor mij op eenzame hoogte wat betreft de jonge generatie folkzangeressen maar ze moet ernstig rekening gaan houden met de talentvolle Rachel Sermanni. Het zou mij niets verbazen als ze over een paar jaar net zo uitzonderlijk goed is als La Marling.
mij=MON Records