Radiohead – A Moon Shaped Pool – File Under: New Music

Het is kwart voor acht en ik trek de deur in het slot en activeer het alarm. De rest van familie gaat nog even bij Ma een kop koffie doen, ik besluit een ommetje te maken. Even een momentje van rust, even alleen, want sinds ik hals over kop naar huis kwam omdat jij op de IC was opgenomen, heb ik alleen maar mensen om me heen gehad. Ik duik linksaf het pad in dat tussen de weilanden door loopt en ik zet A Moon Shaped Pool op. De plaat kwam uit toen ik het bericht kreeg om in de buurt te blijven. In de periodes van het wachten las ik al veel over de plaat. Eindelijk tijd om naar die plaat te luisteren. De zon gaat langzaam onder, koeien grazen zonder acht te slaan en een pony kijkt me ongeïnteresseerd aan. Ik groet een hardloper met een beroerde loopstijl. Radiohead zei je helemaal niks. Het werd niet gedraaid op Radio Oost of WDR4. Mijn fascinatie met muziek en mijn frequente concert- en festivalbezoek keek je sowieso hoofdschuddend aan. Muziek was achtergrondgeluid voor je, al kon je jaren later nog smakelijk vertellen over die keren dat je naar James Last was geweest. Of de Zillertaller Schürzenjäger. Of Andre Rieu. Dat “Burn The Witch” een wat gejaagde aftrap is, die eigenlijk geen recht doet aan de rest van de plaat, had je nooit geweten. Je had het namelijk meteen afgezet. Maar A Moon Shaped Pool is verder een prachtige contemplatieve en introspectieve plaat. “Identikit” is een nummer dat er direct uitspringt. “Daydreaming ook”. En na “True Love Waits” wil je vooralsnog stilte. De stilte van het boerenland waar ik nog steeds loop, waar wat vogels in de verte fluiten en waar ik even op adem kom. Morgen is de avondwake en dan trekt de emotionele achtbaan weer op naar volle snelheid. Volgende week zal ik A Moon Shaped Pool weer nodig hebben om alles weer op de rij te krijgen. A Moon Shaped Pool, een plaat waar jij niks mee gehad zou hebben, maar die nu voorgoed met je verbonden is. Ajuus Ouwe, hoalt oe…