Ik heb er een teringhekel aan wanneer een stem door de autotune gehaald wordt. Als iemand niet goed zuiver kan zingen, is dit een verschrikkelijk – en altijd hoorbare – manier van de manier glad trekken. Het wordt echter juist weer wel leuk als je het autotunen tot in extreme mate doortrekt. Dat doet Rafter in de openingstrack van zijn vierde cd. “No Fucking Around” moet je denk ik zien als een cheezy uitgestoken tong naar al die R&B-wannabes die zich slaafs aan de hand van een producer plat laten plamuren. Rafter heeft dat -natuurlijk- helemaal niet nodig. Dit mannetje is een noeste werker die er de afgelopen jaren naast alle hand- en spandiensten die hij verleende bij albums van bevriende muzikanten er ook nog tijd voor vond een eigen studio te bouwen en bovendien drie solo-cd’s op te nemen. Animal Feelings is nu zijn vierde en zijn beste tot nu toe. Qua eigengereidheid past hij perfect op Asthmatic Kitty, waar hij in goed gezelschap is van onder andere DM Stith, Sufjan Stevens en Castanets. Rafter is ook echt zo’n studioknutselaar, die volgens mij eindeloos kan blijven schaven aan zijn liedjes. Maar eigenlijk doet Rafter mij op deze plaat nog het meest denken aan Mika. Maar dan wel de indie-variant. Trek bij Mika de stekker uit het stopcontact waarlangs hij de drang naar het scoren van grote hits gevoed krijgt en je komt ongeveer uit bij Rafter. Animal Feelings is dus super melodieus en staat strak van de catchy koortjes, maar blijft precies indie (lees avontuurlijk) genoeg om mij te blijven boeien.
mij=Asthmatic Kitty / Konkurrent