De laatste jaren was Joe Lynn Turner steeds vaker actief met bands die goed beschouwd niet veel meer waren dan Rainbow- en classic rock-coverbands, zij het dat die bands bestonden uit muzikanten van naam. Ook wel begrijpelijk, de schoorsteen moet immers roken en van cd-verkopen hoef je het niet te hebben heden ten dage. Het was goed nieuws toen bekend werd dat hij met drummer Carmine Appice (King Cobra, Cactus, Blue Murder, Pat Travers) en bassist Tony Franklin (Blue Murder, The Firm) een plaat zou uitbrengen onder de naam Rated X. De positie van gitarist was wat lastiger. Eerste keus Bruce Kulick (Kiss, Meat Loaf) haakte al snel af, zijn vervanger Jeff Watson (Night Ranger) hield het ook snel voor gezien en uiteindelijk werd februari van dit jaar Karl Cochran binnengehaald, die al jaren met Joe Lynn Turner werkte. Dat is ook de line-up op deze cd geworden. Of Karl Cochran nog aan optreden toe zal komen is nog maar de vraag. In april werd hij getroffen door een zware beroerte en hoewel de berichten beperkt zijn krijg je niet de indruk dat hij op korte termijn weer zal kunnen optreden. Maar dit album is er in elk geval, zij het een half jaar later dan gepland. Gitarist Nikolo Kotzev (Brazen Abbot) heeft ook nog bijgedragen, naar ik aanneem als (tijdelijke?) vervanger van Cochran. De mix is van de hand van Pat Regan (Mr Big, Vanilla Fudge) terwijl Frontiershuisproducer Alessandro Del Vecchio de productie en toetsen deed. Carmine Appice liet te pas en te onpas horen dat het aan Blue Murder deed denken. Wat mij betreft is het meer vergelijkbaar met Mother’s Army: catchy hardrock zonder al teveel pretenties, precies waar de heren goed in zijn. Opener “Get Back My Crown” is een lekkere up-tempo rocker, waarop de individuele kwaliteiten prima te horen en te herkennen zijn. Dat blijft zo op de rest van het album, terwijl het tegelijkertijd als een eenheid blijft klinken. Ik ben niet altijd even positief geweest over Del Vecchio, maar bij Rated X heeft hij als producer én als toetsenist prima werk afgeleverd. Fijne, door de heren zelf geschreven songs zijn op dit album aangevuld met een aantal tracks van Del Vecchio met componisten van buiten en ook die zijn op niveau. Luister maar eens naar het zeven minuten durende “Lhasa”, dat door het slepende ritme en het baswerk van Franklin inderdaad iets van Blue Murder heeft. Het is waar, het verrast nergens écht en je kunt op dit album keer op keer wijzen naar eerder werk van Appice, Turner en Franklin. Dat kun je echter ook positief uitleggen: ze zijn herkenbaar als altijd. Op dit album is dat is bepaald geen straf. Rated X is een van de beste classic-rockplaten in wat verder in dat genre een mager jaar was.
mij=Frontiers / Rough Trade