‘Meisjes worden nu eenmaal ongeduldig en jongens worden zenuwachtig, zo gaat dat altijd,’ zei ik en daar had de jongen niets tegenin te brengen, maar een verloren zaak leek het toch al te worden. Er gebeurt iets, dan nog iets en dan krijg je de misverstanden. Zo gaat altijd. Laat dat iets een eerste zoen zijn, het tweede voorval de contactpoging en de misverstanden het nazorggesprek dat er meestal op volgt. The Raveonettes hebben drie albums: eerst die zoen, toen het contact en daarna de misverstanden. Alleen in het geval van Sune Rose Wagner en Sharin Foo kwam ik pas binnenvallen bij de misverstanden. En omdat het mijn eigen misverstanden niet betreft kan ik er onbevooroordeeld naar luisteren. Ik weet van hun krachtige drie-akkoordenliedjes van de vorige platen. Ik weet van less is more, wat betreft het instrumentarium. Het neemt echter niet weg, dat ik, ook van Pretty in Black behoorlijk gelukkig word. Liefdesliedjes vol misverstanden, nog steeds op z’n Phil Spectors. Teenageteksten die niet hoeven te overtuigen, als ze maar met het nodige pathos gezongen worden. De roze fiftiessound die het stel nergens helemaal verlaat, maar soms opvult met wat donkerder of vuriger hedendaags geluid. ‘Honey, don’t kill that last cigarette / I got a long, long ways to go / I’ve been a-drinking and a-thinking all night long / Still got you so much more to show / To you – Yeah!’ Dat klopt vast. Een misverstand hoeft niet altijd negatief uitgelegd te worden en al helemaal niet altijd een verloren zaak te zijn.
mij=Columbia / Sony