Ga nooit op een eerste indruk van iemands uiterlijk af. Een wijze raad die zeker bij artiesten in acht genomen dient te worden. Zo vond ik Antony Hegarty er bijvoorbeeld beslist als een vreemde vogel uitzien maar blies hij mij vanaf de eerste noot omver met zijn prachtige muziek. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de aanblik van een bont geschminkte Rebekka Karijord op haar website me deed vermoeden dat haar cd The Noble Art Of Letting Go vast net zo gekunsteld en kunstzinnig zou zijn als haar uiterlijk. Niets bleek minder waar. Deze derde cd van de van oorsprong Noorse maar nu in Stockholm wonende zangeres staat vol met intieme liedjes over angst, hoop, liefde, verlies en levenslust. Piano en harp zijn de voornaamste instrumenten die ze op dit album gebruikt heeft en dat levert pure, verstilde nummers op. Karijords heldere stem, die me soms aan Natalie Merchant doet denken, verhaalt in “Wear It Like A Crown” over angst, in “This Anarchistisc Heart Of Mine”over gevoelens die met haar op de loop gaan en in “Dead On My Feet” weet ze bijna niet meer hoe ze rechtop moet staan. Heavy stuff maar melodramatisch wordt het niet want in “Life Isn’t Short At All” heeft ze tijd te kort voor de mooie dingen die het leven haar biedt en in het titelnummer bezingt ze de zegeningen van ervaringen en het loslaten van ballast uit het verleden. Goede vriendin Ane Brun schreef “Morning Light Forgives The Night” en zingt hierop ook zelf mee. Dit duet is het prijsnummer van een persoonlijk en goed album wat het verdient om gehoord te worden. Mijn eerste indruk over Rebekka Karijord bleek dus een vooroordeel te zijn.
mij=V2
4 reacties