Bij de hoes van dit debuutalbum van Rebellious Spirit is mijn eerste gedachte “Zweedse glam-/sleazerock!” Ondanks dat Gamble Shot is uitgekomen bij SPV/Steamhammer, doorgaans eerder het thuis van classic rock en powermetal. Wellicht dat de Duitse roots van de Schallplatten Produktion und Vertrieb hier een rol in hebben gespeeld, want het betreft hier geen Zweden maar Duitsers. En bloedjong: de oudste van het stel is pas twintig! Je hoor dat ook wel terug, want hoewel ze een heel aardig potje kunnen spelen, is het op veel momenten een soort Mötley Crüe-kloon. Met wat Duitse trekjes, dat wel. Het zou me niet verbazen wanneer bijvoorbeeld ook Bonfire tot hun favorieten zou behoren. Rebellious Spirit staat voorlopig voor sleaze die net een tikkie te braaf is, met composities die ook netjes aan de industriestandaarden voldoen. Dat dat nog altijd tot prettige resultaten kan leiden blijkt uit een track als “Gone Wild”. Waar de ritmesectie naar mijn smaak wat fantasieloos is, zijn de gitaarsolo’s op dit album dik in orde. Het zou zomaar kunnen dat ze in de toekomst, met wat meer jaren ervaring als muzikanten, wèl een plaat uitbrengen die net dat beetje extra heeft. Dit Gamble Shot is best aardig, maar nog niet meer dan dat.
Wel oude rotten zijn de mannen van Running Wild. Wat heet: op het moment dat de eerste muzikant van Rebellious Spirit ter wereld kwam, was Rolf Kasparek al bijna twee decennia bezig met Running Wild. In 2009 was de koek op en hield Running Wild ermee op. Dat duurde maar twee jaar. Kasparek en Peter Jordan, de twee gitaristen, pikten bassist Peter Pichl en drummer Matthias Liebetruth weer op en de Duitse Vikingen (voor niet-kenners van de powermetal een onbegrijpelijke paradox) gingen verder waar ze waren opgehouden. Het comebackalbum Shadowmaker werd echter op zijn zachtst gezegd niet best ontvangen. Ik vermoed dat Resilient een een beter lot beschoren zal zijn. Dat betekent niet dat Running Wild nu iets heel anders is gaan doen. Het is nog steeds stoere-mannen-rock zonder poespas, maar in die categorie is dit gewoon een prima plaat. Variatie in tempi, composities met goede riffs die uitnodigen tot meebrullen en een prima productie maken Resilient een degelijke bijdrage aan het oeuvre van Running Wild. Prijsnummer is “Bloody Island”, een tien minuten durende Teutoonse marsmetalsong in de zuiverste vorm van de door mij verzonnen definitie. Vanaf het eerste moment zit er een simpele maar effectieve riff in en het refrein nodigt nog zonder het piratenkoor al uit tot marcheren. In het bruggetje zit zowaar een doedelzak-twin-gitaarpartij zoals die waarmee Big Country ooit groot werd. Teutoonse marsmetal of niet, “Bloody Island” is de lekkerste track van het album. Ook de laatste, zodat je het refrein daarna in je kop blijft houden. En zo hoort het.
mij=Steamhammer / SPV
4 reacties