Waarom de Britten blokfluiten vertalen als Recorders heb ik nooit begrepen. En als je je band dan eigenlijk “Blokfluiten” noemt, zoals dit Brusselse gezelschap, is het niet makkelijk om schrijver dezes te overtuigen. Ik heb namelijk een bloedhekel aan blokfluiten. Hoezo? Nou, dat komt door die grefo-muziekleraren op mijn middelbare scholen die Yesterday van The Beatles een soort heavy metal vonden en ons allen verplichtten die vermaledijde blokfluit te leren bespelen. Zo, dat moest ik even kwijt. Hoe zit het dan met Coast to Coast, het tweede album van Recorders? Welnu, daar is gelukkig geen blokfluit op te bekennen. Hun elektronische indiepop ligt prettig in het gehoor en zal liefhebbers van bijvoorbeeld The Killers, Editors of de eerste Coldplay-albums best kunnen aanspreken. De zang van Gordon Delacroix is overtuigend en past naadloos in de wat gedragen, melancholische sfeer die de band wil neerzetten. Af en toe mogen de dansschoenen worden aangetrokken, en de productie is glashelder en warm. Nergens weet de band mij te overtuigen echt iets toe te voegen aan het oeuvre van hierboven genoemde wereldacts omdat het songmateriaal nergens echt overtuigd of sprankelt. Het is zeker een degelijk album maar tegelijk ook behoorlijk saai.
mij=Caroline
File: Recorders – Coast to Coast
File Under: Editors light
File Video: [Undivided]