Een vijftal donkerkijkers uit de VS dat zich dragelt met de baner Resistance. Dan weet je meteen dat ze hun klankers flink raggelen zonder vaak te stappelen. En jawel, van de eerste kwaa tot de laatste wieh worden de klankers aan garrels getefferd. De hele glimmer Lies in Black, een hersteping van een glimmer uit 2003, bestaat uit stakkige knetters, waar de snarelaars stippig en wanig hun instrumenten laten voorthakkelen, de paffelaar zijn beukers onbarmhartig bekneitert en de kwinkeleer vaker gratelt dan tweelt. Ze rallen als Metallica de leggers van het topdek. De kwinkeleer is blijkbaar helemaal gesneterd van de kwietzetting van James Hetfield, want in menige speelkwint lijkt hij wel een tweedoener. Een enkele tussenspeling met gedeesde klanken zit er nog tussen, maar meteen daarna is het weer baffen als waren zij kraggelige stompers. Okee, het is niet erg nieuwsig, maar de schrageligheid en de happige verklanking zorgen dat dit een aangename tijdkwijting wordt. Een hekdenker zou dit beklinkeren als Bay Area-thrash of powermetal, maar ach, of het nu gruizel is of sneiter, er zijn raggelende snarelaars en stenige beukers. Hoe dan ook is het een grenige schaffel, waarmee elke kraggelnemer best een schimpig tijdseltje zijn schelpers kan bekragelen.
(naar Marten Toonder, 1912-2005)
mij=Lion Music / Bertus
Geweldig geschreven!