Reso – Tangram

Bij vette instrumentale dubstep vind ik het altijd lastig om een bijpassende recensie te schrijven. Misschien zou ik het eens met emoji moeten proberen, de plaatjestaal die in Japan heel populair is en nu ook zijn weg naar Nederland begint te vinden. Op Twitter-accounts als deze vind je al allerlei van zulk creatief-met-Unicode geklooi. Reso zelf heeft er ook een handje van. In het algemeen is Tangram vrij 😤. Reso is typisch zo'n Londense producer die nog niet direct als headliner gevraagd zal worden voor een festival (al zou het op een clubavond terecht zijn), maar wel precies de goede sfeer ervoor neerzet. Hij serveert lekker diepe wobbles en bijzonder afwisselende nummers. Begint-ie op zijn debuutplaat Tangram nog met wat technische spierballerij die van Spor had kunnen zijn (“Axion”), dan duiken er opeens wat ambient-fragmenten op (Simple Pleasure, Virtua Rhythm), vervolgens laat Reso horen dat-ie ook futuristisch denkt (“Backwards Glance”), en de diepste traagste bassen kom je op het eind van de plaat tegen in “Half Life” en “Ishimura”, die geen moment hun krediet verspelen. Reso geeft de monsterlijke Noisia-graafmachinegeluiden gewoon de hoofdrol, maar dan wel net een beetje afgeroomd, zodat het tegelijkertijd agressief en toch als één goed te beluisteren geheel klinkt. Net zo zijn de breaks telkens nét onvoorspelbaar en dat maakt Tangram inderdaad tot een 'landmark odyssey', zoals hij claimt op zijn site; zo puur, origineel en veelzijdig heb ik toegankelijke bassmuziek alweer een tijd niet meer gehoord. Lastig te omschrijven, lastig referenties te geven, net als de fantastische hoes trouwens: Reso maakt de algemene omschrijving dubstep weer cool. En dat was na die tientallen slechte dubstepverzamelaars en nog waardelozere Skrillex-imitaties hard nodig.

mij=Civil