Resonant / Skirt

Tussen alle hoogdravende major- en indiereleaeses, vernieuwende genres en stijlontwikkelingen door moeten we niet vergeten dat er ook nog gewoon kleine bandjes zijn die eenvoudigweg willen rocken. Ook in Nederland. Label of geen label. Het nieuwe jaar begin ik dan ook met een dubbelrecensie uit de Nederlandse kleigrond. Allereerst Resonant uit Rotterdam/Breda met hun Satellites EP. Naar eigen zeggen een beetje rock/metal/alternatief. Ze begeven zich in hun bio meteen al op gevaarlijk ijs door doodleuk te melden dat ze beinvloed zijn door een grote band die mij al jaren teleurstelt (Metallica) en drie anderen die ik serieus uit de grond van mijn hart haat (3 Doors Down, Kane en Live notabene, laat ze het bij MOMI maar niet horen). Helaas, dat valt al met al niet mee. De songs zijn matig en duren te lang, het spelniveau is niet meer dan gemiddeld, de Hetfield-zang mist overtuiging en is af en toe ronduit zeurderig en de geluidskwaliteit (veredelde demo) werkt ook al niet mee. Gemiste kans.
Over naar Skirt, uit Amersfoort. Ook totaaal niet origineel, ergens in de buurt van Nickelback en eerdergenoemd 3 Doors Down. Gelukkig wel goed gespeeld en gezongen. In de ballad “The Distance” zelfs prettig luisterbaar, als je van het genre houdt. Van mij mag het wel allemaal wat verrassender, dissonanter en gewaagder, maar echt slecht is dit zeker niet te noemen. Alleen gezichtsloos. Vijf songs lang oerhollandse degelijkheid. Of dat een goed of slecht teken is mag je zelf uitmaken.

mij=Eigen Beheer