Ik had het er laatst met Gr.R. over dat ‘we’ het niet vreemd vinden als een klassiek stuk zoals een opera of symfonie opnieuw opgenomen wordt, maar wanneer er een rockopera of gewoon een los nummer door een artiest opgenomen we al snel een beetje argwanend er tegen aan kijken. Dat we er op kwamen was niet zo raar, want ik zat te luisteren naar A Tribute To The Lamb Lies Down On Broadway dat door de gelegenheidsformatie Rewiring Genesis opgenomen is. En die versie is best verrassend (en) goed. Het project is vooral een 1-2-tje tussen producer Mark Hornby en zanger/drummer Nick D’Virgilio van Spock’s Beard, die van jongs af aan fan is van Genesis en voor Calling All Stations al eens ‘echt’ op de drumstoel zat toen Phil Collins eruit gestapt was. Het aardige aan Rewiring Genesis’ versie is dat de band niet gekozen heeft voor een klakkeloze kopie. Verrassend is bijvoorbeeld dat de twee ervoor gekozen hebben om bij de opnames in Nashville een heel peloton blazers (luister maar eens naar “Counting UpOut Time” op MySpace) en strijkers de studio in te halen. Het geeft een lekkere frisse wending aan de oorspronkelijk uit 1974 stammende Genesis-dubbelaar. Oké, Nick is geen Peter Gabriel, maar er zijn maar weinig zangers die zijn schoenen wel zouden kunnen vullen. Toch slaat Nick allesbehalve een modderfiguur, maar wie hem de afgelopen jaren aan het werk gezien heeft als frontman van Spock’s Beard zal dat niet verrassen. En als in bijvoorbeeld “Cuckoo Cocoon” Nick zelf een tweede stem toevoegt ga je bijna het origineel vergeten. Erg knap en smaakvol gedaan, deze hommage.
mij=Prog Rock / Bertus
tja, het verschil lijkt mij dat een symfonie door de componist als partituur wordt doorgegeven en dat een meesterwerk als The Lamb zich als geluidsregistratie openbaart. Je hoort 1974. Hoe
de mics stonden. Hoe de tafel klonk. Hoe de wereld resoneerde.. Dat is allemaal van wezenlijk belang in de POP weetjewel. Dat is het verschil
met klassieke muziek. De registratie, en alle audiomagie die daar mee gemoeid is.
Nogal logisch dat Gr.R dat allemaal niet kan vatten. Wat weet die nou.
tis trouwens “Counting Out Time”
Maar is de muziek van Beethoven niet ook kenmerkend voor zijn tijd (Romantiek / Classicisme in zijn geval)? Doordat Genesis nog bewust meegemaakt is, voelt dat anders wellicht? Daar hebben mensen nog zelf herinneringen bij.
De opname, (registratie, productie)
is een wezenlijk en onlosmakelijk onderdeel van
de popmuziek. Voor zover ik weet heeft Beethoven zich nooit bemoeit met de registratie van zijn muziek. Er waren geen geluidsdragers. Zijn aanwijzingen op de partituur betreft
de interpretatie van de noten. Of je de tijd van de opname zelf bewust heb meegemaakt speelt hoegenaamd geen rol.
Of de gespeelde muziek kenmerkend is voor de tijd al helemaal niet. In 1955 was ik nog niet geboren De opnamen van Callas van Verdi uit die tijd zijn adembenemend vanwege de registratie, de atmosfeer,,de plaats. (Sten Kenton ,Miles Davis, idem natuurlijk)
Je hoort naast de muziek namelijk nog iets anders. Het is een foto van de tijd. Popmuziek is naast toon/geluidskunst ook en vooral registratiekunst. Het pallet is de geluidsdrager, niet de concertzaal.
Natuurlijk kun je RockBottom van Wyatt opnieuw opnemen. Of Electric Ladyland.
Vooral doen.Lekker ruisloos en technisch
perfect. Gr.R zal ervan smullen
Ow? Gelukkig bepaalt er iemand voor mij wat ik leuk vind. Ik zou zelf toch eens na moeten denken…
ikweer: een geluidstechnisch knappe registratie maakt van inspiratieloze bagger nog geen meesterwerk, net zomin als echt goede songs volledig onderuit gaan door een slechte opname.
Dat de geluidsdrager het palet zou zijn in plaats van de concertzaal ben ik beslist niet met je eens. Een live-opname met emotie, met de wisselwerking tussen muzikanten onderling en tussen muzikanten en publiek geeft wat mij betreft altijd een meerwaarde ten opzichte van studioversies. Deep Purple’s Machinehead is een wereldplaat, maar Made In Japan gaat daar ver overheen.
Ik heb volop platen waar ik kippevelmomenten bij heb gehad, maar dat kan niet op tegen de magie van de concertzaal zoals ik die beleefde bij bijvoorbeeld Zita Swoon, Spock’s Beard, Extreme of Michael Schenker.
Gr.R. is natuurlijk een ook beetje raar ;-), maar de vraag was helemaal niet zo gek. Bij een coversalbum is mijn eerste gedachte ook “creatieve armoede”, terwijl er toch echt covers zijn die vele malen mooier zijn dan het origineel. Johnny Cash is zo’n voorbeeld dat me te binnen schiet…
Een groot verschil tussen popmuziek en klassieke muziek (als je de genres even zo zwart-wit wilt zien) is dat de meeste klassieke componisten muziek schreven met de bedoeling dat *anderen* die uitvoerden, terwijl veel popartiesten hun eigen materiaal uitvoeren. Daarnaast is er een wezenlijk verschil in uitvoering tussen klassiek geschoolde muzikanten en vrijwel altijd “ongeschoolde” popmuzikanten. Juist door hun scholing volgen klassieke artiesten voor het grootste gedeelte afgesproken regels in interpretatie en uitvoering van muziek. In popmuziek is dat veel vrijer. En deze vrijheid wordt nog eens benadrukt door alle mogelijkheden die een moderne studio aanrijkt. Naar mijn idee zorgen deze twee verschillen dat moderne muziek veel meer aan de uitvoering (=opname) vastgeplakt zit dan klassiek materiaal. Zonder daar een “beter” of “slechter” label aan te koppelen…