De eerste Rhythms Del Mundo-cd vond ik een vermakelijke cd. Voor Revival, de tweede – wederom een voor het goede doel – geldt voor een deel hetzelfde. Maar bij sommige van de van een lik salsasaus voorziene songs gaan me de nekharen rechtovereind staan. Welke idioot heeft in godsnaam verzonnen dat het wel een goed idee is om “Smells Like Teen Spirit” in een pseudo-melancholisch jasje te gieten? Zo’n figuur is toch gewoon compleet de weg kwijt? Zonder de schmertz van Cobain is het om onpasselijk van te worden. Soort van hetzelfde geldt voor “I Fought The Law”; deze traditional verbleekt onder de Cubaanse zon tot een Rubberen Robbie-song die zijn weerga niet kent. Dat kan nooit de bedoeling geweest zijn van Sonny Curtis toen ‘ie de song schreef. En al helemaal niet van The Clash toen ze hun rebelse cover opnamen. De aanwezigheid van Green Day maakt het alleen nog maar erger. Waarom heeft Billy Joe hier niet zijn veto over uitgesproken en een lollig liedje van zijn eigen band voorgesteld? Ik spuug er op. Gelukkig staan er ook wél leuke Latin-draaien aan overbekende songs op Revival. Zo is ” A Hard Rain’s A Gonna Fall”, met gewoon Bob Dylan op zang, een leuke. En “Clocks” doet het wederom met een Cubaanse sigaar in de mond en schetterende trompetten als mantel der liefde prima. Net als de draai die Wyclef Jean geeft aan de Bee Gees-song “Stayin’ Alive” en de versie van ” Somebody To Love” met KT Tunstall als stralend middelpunt. Toch kunnen ze de vieze smaak van de twee eerder genoemde misperen niet helemaal wegspoelen. Gelukkig komt het geld dat deze cd opbrengt voor een deel ter beschikking gesteld aan goede doelen aan slachtoffers van natuurrampen zoals in Haïti…
mij=APE / EMI