Joyful Noise
Wanneer in één jaar tijd je band uiteenvalt, je huwelijk op de klippen loopt en je bijna bezwijkt aan aan een bacteriële infectie kun je gerust spreken van een rampjaar. Het overkwam Richard Edwards uit Chicago, ruim tien jaar de frontman van indieband Margot & The Nuclear So & So’s. Wat doe je dan als muzikant wanneer je zoveel tegenslag te verwerken krijgt? Juist, je maakt er een album over. Richard Edwards’ eerste solo-album is de weerslag van deze nare periode en het spreekt voor zich dat het geen vrolijk album geworden is. Edwards weet in veertien melancholische liedjes je deelgenoot te maken van zijn worstelingen en strijd. Edwards heeft een mooie stem die indringend is en de gevoelige liedjes de kracht geeft die ze nodig hebben. Dat doet hij soms wat meer (indie)rockend zoals in het experimentele “Git Paid” of het meeslepende “Disappeared Planets”. Mooier vind ik het als Edwards wat gas terugneemt en de liedjes door zijn breekbare stem super melancholisch worden, zoals in “Management Of Savagery”, “Postcard” en “When You Get Lost”. Producer Rob Schnapf produceerde eerder Beck en Elliott Smith en heeft op Lemon Cotton Candy Sunset de instrumentatie sober gehouden zodat er alle ruimte is voor de prachtige stem van Richard Edwards. Zijn debuut solo-album is een klein juweel geworden. Na deze donkere periode gun je Richard Edwards alle voorspoed van de wereld. Ben benieuwd hoe de songs van een gelukkige Richard Edwards zullen klinken.
File: Richard Edwards – Lemon Cotton Candy Sunset
File Under: Traumaverwerking
File Facebook: [Richard Edwards op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Richard Edwards]