Huisvrouwenpop was de benaming die ik voor deze plaat in gedachten had. Navraag leerde mij dat daarbij toch eerder aan de 3J's en Nick & Simon werd gedacht. In de VS zit Richard Marx in het vakje 'adult contemporary', ooit in Nederland populair geworden onder de vreselijke benaming knuffelrock. De poprock waarin ook Hij Die Hier Niet Genoemd Wordt zich bevindt. Maar in tegenstelling tot Hij Die Hier Niet Genoemd Wordt, die steeds gladder en kleffer werd op zijn platen, is Marx altijd goede songs blijven maken. In Nederland is Richard Marx bekend vanwege één hitje, “Right Here Waiting” uit 1989, van het album Repeat Offender. In zijn thuisland de VS haalden zijn eerste zeven singles echter alle de Billboard Top 5, waarmee hij records brak en zijn naam vestigde. Hoewel ook daar zijn successen als solo-artiest geleidelijk aan minder werden, was hij niet minder succesvol als componist en achtergrondzanger of muzikant. Zo won hij een Grammy met Luther Vandross voor “Dance With My Father” en werkte hij met artiesten als Keith Urban en Lionel Richie. Maar – en dat is in Nederland wat minder bekend, ook met Kenny Rogers (hij schreef diens “Crazy”), The Tubes' Fee Waybill en Ringo Starr's All-Starr Band. Ook op Inside My Head is te horen dat Marx echt wel wat in zijn mars heeft. Van mij had er meer up-tempo werk op gemogen, maar ook de ballads zitten goed in elkaar en worden met de nodige eh… passie gezongen. Er zijn uitzonderingen die ook mij te gladjes zijn, zoals het glazuurbedervende “Loved”, maar ook als je geen huisvrouw bent is deze plaat meestal best te pruimen. Zolang je maar niet verwacht dat de gitaren gierend de bocht uit vliegen – al lijkt zelfs dat in “Come Running” bijna te gebeuren. Er zit nog een tweede cd bij, met nieuwe versies van zijn hits. Het is de Amerikaanse versie van huisvrouwenpop, maar wel de betere in zijn soort.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties