Als ik een onbekende naam tegenkom bij een van de Nederlandse B-podia – sorry podia – dan gaat bij mij het Voice of Holland/Idols-alarm af. Gevolg: ik ga er met een wijde boog omheen. Als ik dan ook geen Rina Mushonga-cd ter recensie had gekregen, dan had ik nooit de moeite genomen om haar muziek op te zoeken. En dat zou geheel onterecht zijn, ook al omdat het een vals VoH/Idols-alarm was – sorry dus Rina. Zij is een Zimbabwaans-Nederlandse en zet zich met The Wild, The Wilderness internationaal op de kaart. Alsof de jaren tachtig weer herleven: Tracy Chapman, Eurythmics en de ritmes uit Paul Simons Graceland. Je hoort het allemaal terug. Voor de productie tekende Chris Bond (drummer bij Ben Howard). Hij koos er kennelijk voor om het een sound te geven die klinkt alsof het in een kerk is opgenomen, hetgeen een wat te steriel effect heeft. Ik had er niet voor gekozen, omdat het de nadruk legt op de individuele kwaliteiten van de musici hetgeen ten koste gaat van het totaalgeluid. The Wild, The Wilderness is echter wel een interessante plaat geworden waar je de tijd voor moeten nemen om alle geheimen te ontdekken. Ze heeft naast een prachtige stem veel in huis om een grote te worden, zoals eerder genoemde voorbeelden of Adele´s van deze wereld maar dan in een wat wereldse variant. Volgende keer iets meer vanuit de buik, en minder vanuit het hoofd en dan komt het helemaal goed. Ze staat eerdaags overigens op een aantal festivals en zelfs op Lowlands. Als u daar bent, check haar uit!
mij=Sony
4 reacties