RM Hubbert omschrijft zichzelf op zijn website als ‘a guitarist from Glasgow’, en dat is precies wat ie is. Hubbert blijkt een ‘botje’ te kunnen breken op de akoestische gitaar. Openingsnummer “Son Of Princess, Brother Of Rambo” is haast een klassieke etude, en kan zo door naar gevorderde muziekschoolstudenten die Leo Brouwer en Fernando Sor beu zijn. De versnelling halverwege heeft de allure van Leo Kottke. Toch niet de minste! Het spijtige is dat Hubbert naast het ranselen van snaren ook nog zingt. En dat gaat ‘m toch minder af. Met zachte stem kleurt hij binnen de lijntjes van zijn gitaarspel. Zijn zang verdwijnt zo in het niets en vervlakt onbedoeld het geheel. Een liedje als “Bolt” heeft de tokkelende groove van een Fink, maar ondanks Hubberts sappige accent wil het maar geen popsong worden. Ik zeg: tijd voor een gastvocalist. Een van Kottke’s allerbeste platen – Clone – is niet voor niets een samenwerking met Mike Gordon. Luisterend naar “Dec 11” denk ik dat ook José Gonzalez open zal staan voor een duet. Kunnen de mannen er meteen een snarenduel op laten volgen
mij=Chemikal Underground
4 reacties