Echt productief is Robbie Robertson al jaren niet meer. Misschien is wel beter te zeggen dat hij dat als solomuzikant nooit geweest is, want met How To Become Clairvoyant is hij pas toe aan zijn vijfde solo-album sinds het verschijnen van zijn titelloze debuut in 1987. Ik weet nog goed hoe enorm ik onder de indruk was van de singles van die cd, “Fallen Angel” en “Somewhere Down The Crazy River“. Ik had er toen als broekie totaal geen weet van wat voor rol Robertson met The Band gespeeld had in de tumult rond de omturning van folk naar rock van Bob Dylan. Dat kwam pas later. Eigenlijk was dat best prettig, zonder een ballast aan geschiedenis naar cd’s luisteren. Dat lukt me nu (bijna) niet meer. Best jammer soms. Robertson ben ik na dat door Daniel Lanois geproduceerde debuut altijd vol interesse blijven volgen. Nadat hij zich in de afgelopen albums vooral bezig was met zijn Indiaanse achtergrond, verhaalt Robertson op How To Become Clairvoyant veel over de bands waarin hij begon, The Band en daarvoor. Voor deze cd kreeg hij hulp van een imposant rijtje muzikanten. Eric Clapton, Steve Winwood, Tom Morello en Trent Reznor droegen hun steentje bij. Door de bijdrage van die laatste twee zou je verwachten dat het er af en toe ook woest aan toe zou gaan. Dat valt heel erg mee. Ik moest echt mijn best doen en ze opzoeken in de credits om ze op te speuren. Reznors bijdrage blijkt dan slechts beperkt te blijven tot een paar soundscapes in “Madame X” en wat Morello inbrengt tot bijna niet tot hem te herleiden gitaarwerk in “Axman”. Claptons gitaargeluid is wat dat betreft een stuk gemakkelijker te traceren. Dat is natuurlijk ook niet het spel waar het om draait, het gaat om de songs van Robertson. En die zijn smaakvol, maar lang niet zo spannend als ik gehoopt had. De cd begint nog verrassend funky met “Straight Down The Line”, maar dat is gelijk de laatste verrassing. Het voelt allemaal een beetje gemakkelijk en nergens krijg ik zo’n ‘wow’-gevoel als bij de twee singels die mijn kennismaking met Robertson betekenden. Dat betekent overigens niet dat How To Become Clairvoyant een gezapige, matige plaat is. Daarvoor is Robertson en zijn entourage veel te begiftigd. Toch had hier meer in gezeten.
mij=429 / Fontana
Ik vind het toch wel een lekkere plaat hoor. Ik ben het wel eens met de schrijver van dit stukje. Er zitten een paar erg leuk tunes op zoals nummer 1,3 en 4. Maar een nummer als madame x, vind ik toch een stukje liftmuziek van laag niveau. Dan wel een wachtmuziekje.
De nummers die hij laatst bij Jools Holland speelde zijn de 2 meest catchy and commerciële nummers van het album. Normaal hou ik daar niet van, bij deze 2 dus wel.
Ik vind het toch wel een lekkere plaat hoor. Ik ben het wel eens met de schrijver van dit stukje. Er zitten een paar erg leuk tunes op zoals nummer 1,3 en 4. Maar een nummer als madame x, vind ik toch een stukje liftmuziek van laag niveau. Dan wel een wachtmuziekje.
De nummers die hij laatst bij Jools Holland speelde zijn de 2 meest catchy and commerciële nummers van het album. Normaal hou ik daar niet van, bij deze 2 dus wel.
in The Right Mistake doet ie me aan Macy Gracy denken, beetje lispelend hees soulvol.. 🙂