Robert Cray had blijkbaar behoefte aan wat verandering. Zijn vaste maatje, bassist Richard Cousins, is er nog steeds, maar drummer Tony Braunagel en toetsenist Jim Pugh werden vervangen door respectievelijk Les Falconer en Dover Weinberg, beiden ook al eerder al actief bij Robert Cray. Dat laatste gold ook voor producer Steve Jordan, trouwens. Logisch, want de veranderingen in Robert Crayland zijn meestal marginaal. Zijn blues is altijd aan de softe kant, met een flinke klodder soul erdoor. Ik ben een bluesrocker en ben dus eigenlijk meer van de gierende gitaren, maar toch vind ik ook dit album stiekem weer heel erg mooi. Opener “You Move Me” bijvoorbeeld, of de Otis Redding-cover “Nobody’s Fault But Mine” – mede gezongen door Falconer, welhaast een revolutie in Crayland. Ik kan er alleen maar bewondering voor hebben dat de man blijft doen wat ‘ie doet, zonder enige artistieke concessie. Hij heeft er een eigen hoekje in de blues mee geschapen, waar ook In My Soul weer perfect in past. En of dat nu je smaak is of niet, zijn albums zijn consistent van hoog niveau. Zo ook In My Soul. Fijne blazers in “Your Good Thing Is About To End”, een funky orgeltje in de instrumental “Hip Tight Onions”, heerlijke gitaarsolo’s als in “You’re Everything”, en daarbij steeds weer de fraaie zang van Cray. Hij levert gewoon wéér een hele fijne plaat af.
mij=Mascot
4 reacties