Fans zijn doorgaans erg leuke mensen… mensen die echt compleet ergens voor gaan en daarbij niet zelden de ratio uit het oog verliezen zijn interessant. Als ik moet kiezen tussen een gesprek met een superfan van Frans Bauer of iemand die ‘alles wel leuk vindt’, dan weet ik het wel. Die superfan is hoe dan ook boeiender. Soms kunnen fans wat doorslaan en de realiteit uit het oog verliezen en hun idool gaan stalken of zelfs iets aandoen. Zo was Mark Chapman bijvoorbeeld jarenlang groot fan van The Beatles. Robert Endeacott is gelukkig geen gevaarlijke fan, maar wel een heel erg grote fan. The Stranglers zijn de liefde van zijn leven en hij heeft nu zijn liefde kunnen bezegelen met een boekje over de eerste jaren van zijn favoriete band. In Peaches: A Chronicle of The Stranglers, 1974-1990 beschrijft hij hoe de band zich ontwikkelt van zoekende kroegband naar megahit Golden Brown, tot de uiteindelijke split met zanger Hugh Cornwell. Ieder jaar, iedere week en regelmatig zelfs iedere dag van de eerste zestien jaar Stranglers wordt met groot detail beschreven. Vrijwel ieder optreden wordt gememoreerd en vaak voorzien van persoonlijke anekdotes van andere fans, inclusief ons aller Vonx van File Under. Zoals te verwachten bevat het boek weinig kritische noten. Het werk van The Stranglers is volgens Endeacott ‘stunning’, ‘brilliant’ of in de beste gevallen zelfs ‘stunningly brilliant’. Het boek gaat nergens echt de diepte in en is het niet altijd even goed geschreven, maar het enthousiasme is aanstekelijk. Het overheersende gevoel dat ik kreeg bij het lezen van Peaches was dat het zo aandoenlijk is om gewoon zo enorm fan te kunnen zijn en blijven. Volwassen mannen die niet willen vergeten, die ondanks nieuwe levensfases nog steeds kunnen wegzwijmelen bij de soundtrack van hun jeugd. Het heeft iets ontroerends, deze trouw. Endeacott doet de vaste schare Stranglers-fans ongetwijfeld een groot plezier met dit boek, maar toch zou een dergelijke kroniek eigenlijk online geplaatst moeten worden, zodat het een levend geheel wordt waar mensen zelf hun persoonlijke herinneringen en foto’s aan bepaalde concerten en platen kunnen toevoegen. Ongetwijfeld vond Endeacott op de dag van publicatie alweer nieuwe historische feiten over de band. Leren we trouwens als buitenstaander nog iets over The Stranglers? Het viel mij vooral op dat de heren in de beginjaren met werkelijk iedereen ruzie maakten… met de pers, met het publiek, met de platenmaatschappij, de politie, en zelfs bepaalde landen (met name Amerika en Australië). Fijne jongens waren het niet, maar behoorlijk punk waren ze wel.
The Stranglers verloren hun frontman Hugh Cornwall al bijna 25 jaar geleden, na een hoop geruzie. Een andere, nog steeds actieve band uit dezelfde periode is New Order. Ook hier is een hoop gedoe tussen de bandleden. Bassist Peter Hook verliet de band zo’n zeven jaar geleden en er wordt publiekelijk flink met modder gegooid. In zijn biografie Chapter and Verse besteedt de gitarist van Joy Division en zanger van New Order, Bernard Sumner, een half hoofdstuk aan deze ruzie met zijn oude schoolvriend. Te treurig voor woorden allemaal, vooral omdat vooral gedoe over geld de onderliggende reden lijkt te zijn. Net als bij The Stranglers zal het waarschijnlijk nooit meer tot een verzoening komen en gaan de scheidende partijen gewoon vrolijk verder met muziekmaken en interpretaties van hun geschiedenis. New Order brengt in 2015 een nieuw album uit, het eerste zonder Peter Hook. Om dit nieuwe begin te markeren heeft Sumner zijn jaren met Joy Division en New Order beschreven in dit boek. Een dergelijk boek is voor een groot fan als ik natuurlijk smullen geblazen. We leren veel over Sumners jeugd, zijn relatie met Ian Curtis en de excessen in de succesvolle jaren van New Order. Toch laat het boek geen bevredigend gevoel achter. In tegenstelling tot Endeacotts minutieuze omschrijving van de ontwikkeling van The Stranglers, stapt Sumner met zevenmijlslaarzen over de belangrijkste jaren van New Order heen. Hij noemt de briljante platen Low Life en Brotherhood vrijwel niet en schrijft bijvoorbeeld ook helemaal niets over zijn relatiebreuk die als inspiratie diende voor de teksten van Technique. Sumner snapt gewoon niet wat Endeacott wel weet… echte fans willen alles, en dan ook echt ALLES weten.