Robert Plant – Band Of Joy

Bij de opener “Angel Eyes” op het nieuwe album Band Of Joy van Robert Plant begon de recensie in mijn hoofd al te gaan. Al die zeurpieten die zich maar niet willen neerleggen bij het feit dat het nu echt gebeurd is met Led Zeppelin moesten toch maar eens hun ongelijk bekennen: Plant-solo is beter dan een reünie en Band of Joy is een geweldige plaat geworden. Band Of Joy was de band van Plant (en tussen het Zep-gebeuren door) voordat het uiteindelijk Led Zeppelin werd. De overeenkomst met deze band is dat ze voornamelijk covers spelen. Qua samenstelling is het, behalve Plant, een totaal andere. Opener “Angel Eyes” is origineel van Los Lobos en een geweldige cover. Helaas zakt het album na een viertal nummers in. “You Can’t Buy Me Love” is een bewerkte versie van dat bekende Beatlesnummer. Prima op een Tribute-album, maar hier past het totaal niet. Bij de aansluitende slijper “Falling In Love Again” wordt het me echter te zoet voor woorden. Echt jammer, omdat ik als albumluisteraar uit het ritme gehaald word en met tracks als “Monkey” en “Satan Your Kingdome Must Come Down” de vieze smaak weg moet spoelen. Het had zo mooi kunnen zijn. Oh ja, er staat nog wel een eigen nummer op, namelijk “Central-Two-O-Nine” die Plant samen met Buddy Miller schreef. Plant, Miller en de rest van de band weten de roots en rock te vinden, maar had niet iemand de eisen van het materiaal wat op kunnen schroeven?

mij=Decca / Universal