Het zou raar geweest zijn als Robert Wyatt een verzamelaar van zijn werk uit zou brengen onder de titel His Greatest Hits. Die heeft deze oprichter van Soft Machine namelijk nooit gehad. Een definitive collection of als variant om het gebrek aan hits te maskeren zou ook niet op zijn plek zijn. Uit de albums die hij uitbracht de afgelopen drie decennia, zou je namelijk met gemak nog drie verzamelaars samen kunnen stellen. Die zouden qua niveau weinig tot niet onder doen voor His Greatest Misses. Deze verzamelaar verscheen in 2004 al in Japan. Wyatt zegt er zelf over: ‘A thoughtful chap in Japan brought these tunes together as a sort of canter around my back-catalogue’. Dat klinkt bijna alsof Wyatt er zelf weinig waarde aan hecht. Toch is His Greatest Misses een goede binnenkomer voor iemand die eens wat van deze aan de rolstoel gekluisterde muzikant wil horen. Het belicht alle kanten van het oeuvre van Wyatt namelijk uitstekend. Het laat horen hoe goed zijn eigen, met regelmaat maatschappijkritische songs zijn, maar ook zijn liefde voor jazz standards en de prachtige draaien die hij kan geven aan bekende songs. Zo krijgt “I’m A Believer” een markant jasje aan getrokken en is zijn wending aan het van Costello bekende, maar eigenlijk door hem voor Wyatt geschreven “Shipbuilding” een ontroerende. Sowieso was de waardering voor Wyatt onder muzikanten altijd de groot en staken velen hem de helpende hand toe. Zo hielpen Brian Eno, Pink Floyds Nick Mason, Paul Weller en Mike Oldfield (geweldig gitaarwerk in “Little Red Robin Hood Hit The Road”) mee aan enkele songs die hier verzameld zijn. Rode draad in dit alles blijft natuurlijk de stem van Wyatt, die dan misschien af en toe bijna door helium aangedreven lijkt, maar mij toch nooit irriteert.
mij=Domino / Munich