Ik denk niet dat u veel recensies zult lezen van Ron Geesins Roncycle 1: The Journey of a Melody. Maar in alle recensies zult u één bandnaam en één plaattitel voorbij zien komen. Want Ron Geesin is namelijk de man die Pink Floyds Atom Heart Mother gered heeft en de wereld daarmee met een meesterwerk verblijdde. Geesin werd al door Roger Waters gevraagd voor Music from “The Body”, de beide heren zijn golfvrienden, maar de heren van Pink Floyd hadden Geesin eens te meer nodig toen ze hopeloos vastzaten met Atom Heart Mother. Geesin, eigenlijk meer een geluidskunstenaar dan een artiest, wist de weg en de rest is geschiedenis. De carrière van Pink Floyd nam een enorme vlucht en Geesin bleef, wat in de obscuriteit, doen wat hij altijd al deed, geluidscollages maken. Zo ligt hier dus nu Roncycle 1: The Journey of a Melody, uitgekomen op Tonefloat Records, dus dan weer u dat de artwork alleen al de moeite waard is. Geesin is er in 1986 al mee begonnen en een van de redenen dat het nu pas af is, is dat het werk ook nog bij de artiest moest groeien. Daarnaast liep het project vertraging op omdat Geesin ingehaald werd door de stand der techniek. Er moest zo her en der nogal wat gedigitaliseerd worden. Als een plaat bij de artiest moet groeien, hoe zit het dan met de luisteraar? Nou, die had minder dan 25 jaar nodig, maar het duurde even voordat je erin was. Onwillekeurig leg je Roncycle 1 naast Atom Heart Mother en de eerste is minder toegankelijk. Her en der zijn er overeenkomsten te horen, maar waar Atom Heart Mother een regelmatig terugkerend thema heeft, ontbreekt dat volledig bij Roncycle 1. Dat maakt het wat moeilijker grijpbaar. Daarnaast is het werk ook wat meer jazzy. Maar het kwartje viel toch opmerkelijk snel en al vlot zie je doorkijkjes in de plaat en hoor je oude instrumenten met een nieuwe beat gecombineerd. Liefhebbers van Atom Heart Mother zullen zich hier geen buil aan vallen en avontuurlijke luisteraars van jazz, prog, ambient en klassiek al helemaal niet. Nu maar hopen dat Roncycle 2 wat sneller groeit…
mij=Tonefloat
Ik vraag me altijd af wie dan de liefhebbers van Atom Heart Mother zijn. De makers ervan in ieder geval niet, zoveel is al heel lang duidelijk. Of, zoals Roger Waters het ooit stelde:
“I wouldn’t dream of performing anything that embarrassed me. If somebody said to me now: “Right…here’s a million pounds, go out and play ‘Atom Heart Mother'”, I’d say: “You must be fucking joking…I’m not playing that rubbish!”. ‘Cos then I really would be embarrassed.”
Niet geheel toevallig het enige Pink Floyd album waar ik me nooit in heb kunnen verdiepen.. Dacht al dat het aan mij lag 🙂
Alleen al om Echoes is het anders een wereldplaat. Toeggeven, die andere kant draai ik nooit. Maar volgens mij staat daar one of these days op, ook lekker nummer.
@Danny: misschien eerst even wat Googlen voor je wat post. Je heb Meddle voor je liggen. 🙂
@George: De eerste kant is bijna klassiek, maar die tweede kant is toch nog best toegankelijk? Heb wel een zwak voor een paar van die liedjes.
Ik vraag me altijd af wie dan de liefhebbers van Atom Heart Mother zijn. De makers ervan in ieder geval niet, zoveel is al heel lang duidelijk. Of, zoals Roger Waters het ooit stelde:
“I wouldn’t dream of performing anything that embarrassed me. If somebody said to me now: “Right…here’s a million pounds, go out and play ‘Atom Heart Mother'”, I’d say: “You must be fucking joking…I’m not playing that rubbish!”. ‘Cos then I really would be embarrassed.”
Niet geheel toevallig het enige Pink Floyd album waar ik me nooit in heb kunnen verdiepen.. Dacht al dat het aan mij lag 🙂
Alleen al om Echoes is het anders een wereldplaat. Toeggeven, die andere kant draai ik nooit. Maar volgens mij staat daar one of these days op, ook lekker nummer.
@Danny: misschien eerst even wat Googlen voor je wat post. Je heb Meddle voor je liggen. 🙂
@George: De eerste kant is bijna klassiek, maar die tweede kant is toch nog best toegankelijk? Heb wel een zwak voor een paar van die liedjes.
Atom heart mother is die met die koe? Ja nee die draai ik ook nooit. Foutje bedankt