Ron Sexsmith gold voor mij jarenlang als een muzikant bij je wie je altijd goed zat: elke plaat was van niveau, elk liedje getuigde van groot vakmanschap. Een licht-melancholische toon, een fijne rasp in zijn stem en een goede band achter zich. Het enige probleem dat je met deze Canadees zou kunnen hebben is dat niet elke plaat, laat staan elk liedje even spannend was. Maar verder klonk Ron Sexsmith in alles een sympathieke vent, met een goed gevoel voor wat wij americana-liefhebbers graag horen. Aan zijn uiterlijk is nog steeds niets veranderd, over de kwaliteit van zijn liedjes hoor je mij ook niet klagen (maar ook niet plots juichend uit mijn stoel springen: degelijke kwaliteit als altijd), maar er is op Long Player Late Bloomer wel degelijk iets nieuws te horen. Iets waar ik niet erg over te spreken ben: de productie en arrangementen zijn plotseling wel heel erg radiovriendelijk. Natuurlijk, de melodieën van Ron Sexsmith klonken immer tijdloos en inventief, maar ingebed in een donkerbruin geluid en gearrangeerd als country, was het altijd wel oprechte alt-country. Nummers als “Eye Candy”, “Middle of Love” en het schmierende “No Help At All” klinken alsof hij nu eindelijk eens die grote hit wil scoren. Dat is nog tot daar aan toe, maar het gelikte geluid dat hij zichzelf nu aangemeten heeft, past niet bij een klasbak als Ron Sexsmith. Hoezeer ik hem die welverdiende hit ook zou gunnen.
mij=Cooking Vinyl / V2
Precies mijn kritiek, de productie is over de top. Binnen een half couplet zitten de violen er al onder en het is allemaal aalglad gestreken. Dat heeft Sexsmith helemaal niet nodig, want de liedjes zijn prachtig.
Precies mijn kritiek, de productie is over de top. Binnen een half couplet zitten de violen er al onder en het is allemaal aalglad gestreken. Dat heeft Sexsmith helemaal niet nodig, want de liedjes zijn prachtig.