De Italianen van Ronin zijn een stelletje droogkloten. Daarmee doel ik niet zozeer op de tracktitels van hun post-rockplaat (“Sherzo quasi maggiore”), maar vooral op het uitgebeende woestijngeluid. Deze gasten houden van graatmagere gitaren en drums. Wanneer tijdens het slotnummer “Bryson” een heus chorus-pedaal wordt ingedrukt, voelt het als een schokkende (trillende!) revolutie. Hun vermoedelijke droom? Een album opnemen met Steve Albini. Diens prijzen zijn berucht laag, dus wie weet komt het er nog eens van. Voorlopig hebben ze al een liedje dat “Oregon” heet, dus de richting is daar – enigszins. Jaren geleden recenseerde ik voor File Under al Ronins plaat Lemming, waarvan me vooral de vergelijking met Karate bijstaat. Op die heerlijke jazzy akkoorden is het ditmaal een paar liedjes wachten. Voordat de melancholie komt, experimenteren de mannen met filmische viool (denk aan Seedling, zonder zang), een heuse four to the floor-drum en Mogwai-marsritmes. Vooral die laatste wending bevalt prima. Het neigt immers naar saai, soms. Goed gespeeld, leuk bedacht, maar ik mis de x-factor. Het kruis van gevaar, seks en religie. Dat mysterie verschijnt pas tijdens de titeltrack, waar black metal-explosies de show stelen. De droogte wordt daar aangelengd met duivelse tranen. En meteen erna, een Karate-kick in de maag na.
Black Candy/Believe
File: Ronin – Bruto Minore
File Under: Zo droog als een haring
File Music: Bandcamp