Roots Manuva – Slime & Reason

Ik vind hiphop eigenlijk alleen leuk als het niet zo veel meer met hiphop te maken heeft. A Milli van Lil’ Wayne is zo’n fantastisch nummer omdat de rapper niet begeleid wordt door bijvoorbeeld een lieflijke viool, maar door een vervormde stem die de woorden ‘a’ en ‘milli’ vaker herhaalt dan RTL5 The A-team, en dan ook nog op een manier alsof de bezitter van die stem ondertussen honderden kilo’s hutspot aan het uitkotsen is. Op het in december te verschijnen album van Kanye West staat een fantastisch liedje waarin hij zijn bazige vriendin vergelijkt met Robocop, terwijl je op de achtergrond ook letterlijk Robocopgeluiden hoort. Ik heb een koninklijk respect voor artiesten die dit soort beslissingen nemen, en al helemaal als het om rappers gaat, want er zijn niet veel artiesten in de hiphop die flink bijlappen aan het origineel houden van het genre. Roots Manuva stelt me op zijn laatste album Slime & Reason dan ook goed teleur. Hij is juist zo iemand die het in zich heeft om de luisteraar te overweldigen met twijfelachtige beslissingen in zijn muziek, maar lijkt zich op zijn laatste album in te houden. Toegegeven, de single Again & Again is fantastisch: het in stukken gehakte en weer in elkaar geplakte blaasorkest is precies het uitzonderlijke soort productie dat elk nummer had moeten hebben. Want verder zijn het vooral slappe pogingen tot originaliteit, zoals Buff Nuff. Op het snelle eerste gehoor lijkt daar iets bijzonders aan de hand te zijn, maar bij nadere beluistering blijkt het nummer bijna net zo saai en irritant te zijn als een Outkast-nummer. Jammer en blegh. Trouwens, Again & Again, het vlaggetje in de drol die Slime & Reason is, is ook geremixt door Matt Helders, de drummer van Arctic Monkeys, en, nou ja, als die remix heel erg klote was dan had ik hem in deze recensie niet genoemd.

mij=Big Dada / PIAS