Om die maar meteen in te koppen. Het Rosa Ensemble rechtvaardigt in de openingstrack haar subsidie van het Nederlandse fonds voor podiumkunsten, door een Beefheartiaans kattengejank-stuk van de ongetwijfeld hooggeleerde componist Martin van Bergeijk uit te voeren. Experimenteler dan dat wordt het gelukkig nergens en zo kunnen we No Ark Dead Eel in in de toekomst gewoon bij het tweede nummer beginnen. En daar wordt alles met de entree van Esther Mugambi op vocalen ineens heel aangenaam. Ze babbelt als een van de buurtgenoten van Charles Spearin, waar de begeleidende muziek, zo tussen jazz, pop en moderne sferen, trouwens ook veel van weg heeft. Gaandeweg de plaat blijkt Mugambi ook aandoenlijk te kunnen zingen. Zo weet ze samen met Jeroen Kimman op gitaar, in “Mad On Rocks 2”, als het helaas ter ziele gegane Seedling te klinken. Bandleider en multi-instrumentalist Daniel Cross mag dan de meeste composities aandragen, het is eerdergenoemde Kimman die het hoogtepunt van het album verzorgt. “White Keys, White Legs” is bijna té goed, in de zin dat alles ervoor naar dat langste nummer toe lijkt te werken. Na een zoekend jazzy intro, waar de muzikanten even hun grepen lijken te oefenen, zet een combo van piano-gitaar een wonderschoon pulserend motiefje in. Denk aan Steve Reich, het Kammerflimmer Kollektief en, in het fladderende middenstuk, Sufjan Stevens. Mugambi begeleidt dit alles met bizarre teksten. Zo begint ze met zich af te vragen wat het nut is van ‘wank guitar’ en waar de dansende meisjes zijn. Nog mooier en op een absurde manier emotioneel, wordt het aan het eind als ze als een Kraftwerk-robot ‘Tour de France’ en ‘internet’ zingt. Geen idee waarom het eigenlijk werkt, maar zo hoort het ook natuurrlijk. Diepzinnig en uniek.
mij=Dying Giraffe