De vorige cd van Rose Kemp vond ik een bijzondere. Uiteindelijk bleef A Hand Full Of Hurricanes schommelen rond plaats vijftien in mijn jaarlijst, maar ja, die bestaat ook hier uit top tienen, dus dat kun je hier nergens terugvinden. Nu doet ze met Unholy Majesty wederom een poging. Die nieuwe plaat begint vertrouwd. Haar Buckley-aanse stem schittert in de eerste minuten van “Dirt Glow”. Beetje oosters, beetje folk, zeer geslaagd. Maar na pak ’em beet 90 seconden doemen de eerste tekenen van verandering op. Het geluid wordt voor een paar seconden rauwer om daarna weer terug te keren na het geluid van het begin. Maar vier minuten later treft Kemp je alsnog, als een gehaaide sluipmoordenaar,
met pompeus uitgevoerd rockwerk, om uiteindelijk als een dief in de nacht een ogenschijnlijk onschuldig PJ Harvey-jasje aan te trekken. In “Nanny’s World” trekt ze het gas vol open met Sabbathiaans hardrockwerk. Ik moest me de eerste paar keer dat ik het luisterde achter de oren krabben. Dit was toch wel heel anders dan op de plaat hiervoor, maar het past Kemp stiekem prima. Unholy Majesty draaikont er flink wat af. “Bitter and Sweet” is weer wat meer een overtuigende (vertrouwde) kruising van Buckley en PJ Harvey en “Flawless” een pianoballade, waarin Kemp met haar krachtige stemgeluid excelleert, maar niet alles uit de kast haalt waarna het rustig voort kabbelt in “Saturday Night” . En de stemming staat daarna nog wel een keer of vier om als een blad aan een boom. Het maakt Unholy Majesty tot een zeer dynamische plaat, voor dees of geen misschien wel té dynamisch, maar ik vind het eigenlijk wel prettig, zo’n onvoorspelbare, diverse cd.
mij=One Little Indian / Bertus