Laat ik het maar citeren, want ik wed dat de tekst nog eens van internet verdwijnt: “In our consecutive run of albums, we have been able to say what we want to say and do what we want to do with the LP. We’re not going to stop making music, but the album format as such, this is the last thing from us.” Was getekend, Röyksopp, alias Señor B + B (Torbjørn Brundtland en Svein Berge). En binnenin het cd-doosje staat nog, zonder enige toelichting of URL: “Dynamic music. You decide.”
Nou, dan ben ik benieuwd wat het format dan wél wordt. Als je elke paar maanden één of twee liedjes wil maken, ga je als muzikant ook telkens de fases schrijven, opnemen, mixen, uitbrengen, distribueren door. Dat is alleen maar moeilijker. Ook voor de marketing. Only Seven Left waarschuwde al ervoor. Röyksopp zal er misschien minder moeite mee hebben; ze zitten (zaten?) bij een major platenlabel, hebben hun eigen studio en brengen op hun Soundcloud al tijden regelmatig een fraaie ‘track of the month’ uit, die soms wat aandacht krijgt, maar nooit denderend veel. In deze wereld van streaming en Spotify-playlists met losse tracks wordt al jaren geroepen dat het album passé is. Maar alleen al juridisch houden platenmaatschappijen in hun contracten vaak vast aan het idee van een album. Er zijn verdomd weinig artiesten die daadwerkelijk met een alternatief (kunnen) komen, goed begrepen worden én mooie verkoopcijfers halen. Neem nou Robyn zelf: het best fijne Body Talk had in 2010 ook een reeks EP’s moeten worden, toch? Het werden onhandig uitgebrachte sets van 8, 8 en 5 liedjes op weinig persoonlijk ogende, relatief dure cd’s, die – adding insult to injury – werden gebundeld op een compilatie-album.
Lowlands dacht zelfs dat Robyn de zoveelste EDM-artiest was geworden. Fail!
Ik ben overigens altijd een groot liefhebber van Röyksopp geweest. Hun synthesizersound is prachtig en rijk, en hun melodieën zijn altijd opgewekt en toch neerslachtig tegelijk, wat ik mooi vind. Van het downtempo, bluesy Senior was ik niet direct fan, maar het overtuigde wel. Het valt me dan ook zwaar om te bekennen dat deze zwanenzang The Inevitable End veel beter gekund had. Er staan een paar mooie songs op, zoals “Here She Comes Again”, gezongen door Jamie Irrepressible, die daarmee bijna een Antony Hegarty-achtige sfeer neerzet. Hij zingt ook “Something in my Heart” op de bonus-cd. “Sordid Affair”, ook goed, en vooruit, het Air-achtige “You Know I Have To Go” mag ook nog net mee. Maar in die track hoor je al de langdradige weeiigheid waar de rest van het album aan lijdt. Dat begint al bij de teksten: het dieptepunt is “Rong”, waarin 2 minuten lang ‘what the fuck is wrong with you’ gezongen wordt. Maar ook creatief lijkt Röyksopp niet meer geïnspireerd. Vergelijk het nieuwe “Save Me”, gezongen door Suzanne Sundfor, eens met de fijne Istanbul Forever-take van hit “Poor Leno”. Röyksopp mag dan zelf zeggen: “This is not a dance album at all. This is home listening as far as we’re concerned. It’s headphones music” – maar als je zoveel interessantere, nooit uitgebrachte luistersongs op je Soundcloud hebt staan dan dat er op cd en bonus-cd staan, geef je niet je beste werk aan je fans.
mij=Dog Triumph / Cooking Vinyl / Cherry Tree / Interscope / Universal