Op 1 november jl. speelde het Amerikaanse Russian Circles in Tivoli (de Helling). Na afloop hingen Rob en ik bewonderend over de monitoren te kijken naar de effectpedalen van gitarist Mike Sullivan. Wat een kanjer. Zo doen ze dat dus. Met slechts een (lead)gitarist, een bassist en een drummer een gelaagd en massief geluidstapijt neerleggen alsof er een heel peloton aan gitaristen tegenover je staat. De kunst van het samplen van je gitaargeluid. Live en op de plaat. Memorial is het vijfde album van het drietal en ligt aardig in de lijn van het magistrale Empros, al klinkt het over de hele linie iets genuanceerder en minder lomp. De gitaar klinkt echter wel wat scherper en verontrustender. Daarnaast voelen de drums losser aan, minder gepolijst. Maar de post-rock en post-metal zitten ook hier weer mooi door elkaar gevlochten (denk aan een mix van bands als Mogwai, God is an Astronaut, Explosions in the Sky, Pelican, Godspeed You! Black Emperor, Cult of Luna of Isis) waarbij er een interessant spectrum aan emoties wordt afgewerkt. Het sfeervolle en gevoelige “Memoriam” wordt direct gevolgd door het logge, donkere, dreigende en opwindende “Deficit”, dat ook ergens een spoortje geruststelling bevat, maar vooral overdondert in het tweede gedeelte met lompe mechanische riffs en ratelend basgeluid. Doom-achtige stoner-metal met een streepje post-rock, zoiets. Daarna klinkt “1777” ineens veel melodieuzer met majestueuze en spannende post-rock. “Cheyenne” is vervolgens veel subtieler, maar zuigt gaandeweg met licht striemend gitaargeluid, waarna “Burial” daarna weer prettig lomp doorzwoegt met ijzige gitaren. “Lebaron” valt op met hypnotiserende repeterende riffs in een aureool aan (gesamplede) gitaarklanken. Het laatste en enige gezongen nummer “Meromium” met de echoënde zang van Chelsea Wolfe is een aardige bonus met hetzelfde thema als het eerste “Memoriam”, maar dan anders ingekleurd. Machtig spul.
mij=Sargent House
4 reacties