Coverbands, ze zouden verboden moeten worden. Behalve dan die het woord en muziek brengen van hen die niet meer onder ons zijn. En dan alleen als het met respect gebracht wordt. Rusty Apollo is zo’n coverband, een Amsterdamse die de blues exploiteert. Blues uit een tijd dat de popmuziek nog groot moest worden, denk aan Muddy Waters en Howlin’ Wolf. Rusty Apollo is niet zo maar een band, ze bestaat uit muzikanten die hun sporen verdiend hebben. Kim Snelten is een grootheid op de bluesharp en was lid van Drippin’ Honey. Michiel van Leeuwen speelde saxofoon bij onder andere Gruppo Sportivo, maar hier beroert hij de bas. Onno Voorhoeve kennen we onder andere van Cadillac Walk en is een grootmeester op de slide-gitaar. Dan is er nog drummer Mike Meijer (Mighty Mike) die o.a. bij de Gigantjes speelde. En ‘last but not least’ is er Rogier van der Ploeg, hij was gitarist bij de arty new waveband Blue Murder. Nooit gedacht dat hij nog eens in de muziekwereld zou opduiken. Met zoveel namen van faam kan het bijna niet mis gaan en dat gaat het dan ook niet. Op hun debuut Oh Yeah! komen er nummers van Willie Dixon (“Back Door Man”, “Mellow Down Easy”), Don Nix (“I’m Going Down”), Chester Burnett – aka Howlin’ Wolf – (“Smoke Stack Lightning”, “Wreck My Life”), Big Joe Williams (“The Crawling King Snake”), Jimmy Reed ( “Take Out Some Insurance”), Mississippi Fred McDowell (“Kokomo Me Baby”) , John Lee Hooker (“Highway 13”, “I’m Going Upstairs”) en Memphis Minnie/Joe McCoy ( “Chevrolet”) voorbij. Ze worden met liefde opgepakt en in een spetterende uitvoering op de plaat gezet. Volgens eigen zeggen voor 95% live ingespeeld, en ik betwijfel dit geen moment. Opvallend ook dat er drie leadzangers zijn. Meijer mag een nummer voor zijn rekening nemen, maar Van Leeuwen en Snelten beide vijf. Mijn favoriet is toch wel Snelten, omdat hij zo’n heerlijk rauw (blues)randje aan zijn stem heeft. Ook nog even noemen dat het geweldig geproduceerd werd door Mickey Smid (hij nam eerder werk op met My Baby) en dat het geremasterd werd door Bob Ohlsson (bekend van Marvin Gaye en Grateful Dead). De plaat klinkt alsof de heren voor je neus staan waarvoor hulde. Vooruit toch nog twee puntjes van kritiek: de flauwe albumtitel en de grap (de albumtitel) die in een stilte uitloop na het laatste nummer plots opduikt.
mij=Big Records!/Sonic Rendezvous
File: Rusty Apollo – Oh Yeah!
File Under: Respect