Na zijn droomdebuut Heartbreaker uit 2000 bracht Ryan Adams in de acht jaar daarna aan de lopende band platen uit. Zeer wisselend van stijl, van country tot stevige rock en zelfs een punkalbum. Niet allemaal even goed maar echt slecht was het nooit. Daarvoor is hij een te groot talent. Rond 2008 stokte die enorme productiviteit. Op zijn voorlaatste album Ashes & Fire uit 2011 was al te horen dat Adams zijn wildste haren kwijt was, hij leek de onrust eindelijk van zich af geschud te hebben. Drie jaar later, en dat is voor Ryan Adamsbegrippen héél lang, is er weer een nieuw album, simpelweg Ryan Adams geheten. De spuuglelijke hoes doet vermoeden dat de wilde haren weer zijn aangegroeid. Dat is gelukkig alleen op zijn hoofd zo, muzikaal rockt het wel maar echt ruig wordt het nergens. Het muzikale accent lag de laatste jaren op de alt.country, op Ryan Adams is het Amerikaanse jaren tachtig (classic) rock in de stijl van Tom Petty wat de klok slaat. Galmende productie, dof klinkende drums en elektrische gitaren. Nergens klinkt het echter gedateerd. Single “Gimme Something Good” is érg goed en catchy, “I Just Might” heeft een spannende opbouw en “Shadows” is een van de mooiste songs die Adams in jaren schreef. Het wat rustigere “My Wrecking Ball” is de enige tegenvaller, een saai nummer tussen tien goede songs met knappe arrangementen. En overal weer die stem, wat mij betreft een van de mooiste mannenstemmen in de popmuziek. Ryan Adams wordt later dit jaar veertig jaar. Na al die jaren sinds zijn debuut en al die albums lijkt dit een keerpunt te zijn en is nu pas de tijd rijp om een album zijn eigen naam te geven. Ik snap dat het zo lang geduurd heeft want Ryan Adams is zijn meest consistente plaat sinds jaren en kan zich meten met zijn beste werk uit zijn beginperiode.
mij=Pax Am / Blue Note