Saga – The Human Condition

Na dertig jaar moest Saga plots op zoek naar een nieuwe zanger. Uiteindelijk werd Rob Moratti aangetrokken, een Canadees waar ik eerder het een en ander van gehoord had op een album van Final Frontier. Alleen was dat een vreselijk dertien-in-een-dozijn-AOR-werkje, waar Moratti een modale AOR-galmer was, weliswaar met een prima stem maar zonder enige uitstraling. Bij de eerste songs op The Human Condition ben ik nog steeds niet overtuigd. Moratti klinkt nog steeds als een typische AOR-zanger – de vaak te grote bak echo op zijn stem helpt ook niet – en dat maakt dat Saga ook flink die hoek induikt. Sadlers hoekiger zanglijnen droegen sterk bij aan het ritme van de songs, waar Moratti veel vloeiender zingt. Dat heeft overigens ook met de muziek te maken, want ook die lijkt aanvankelijk veel vloeiender geworden. Wat mij betreft is dat geen verbetering. Juist het contrast tussen de vloeiende toetsenpartijen en de breaks van Ian Crichton’s gitaarspel was – samen met Sadlers stem – de sterkste en meest onderscheidende kant van Saga en die is hier soms ver te zoeken. Bij een song als “Hands Of Time” hoor je dat er topmuzikanten aan het werk zijn, maar de sprankeling blijft uit. Bij “Avalon” is te horen dat ze het nog steeds kunnen, maar blijft Moratti’s zang ook hier overgeproduceerd en te gladjes. Pas halverwege, in “A Number With A Name”, is eindelijk iets te horen met spannende instrumentale passages, zang die meer doet dan braaf volgen en bovendien een song die blijft hangen. Dat geldt uiteindelijk voor meer songs zodat de tweede helft nog een stel lekkere songs oplevert. Misschien moeten we Moratti en Saga nog even de tijd geven om na dertig jaar Michael Sadler hun nieuwe stijl te vinden. Mét Sadler heeft Saga behalve betere ook aanzienlijk slechtere platen gemaakt dan dit The Human Condition, dus het is nog veel te vroeg om Saga af te schrijven. Integendeel, afgaand op de tweede helft van dit album is er reden voor optimisme.

mij=Inside Out / CNR