Het verbaast me niets dat Ron Wood regelmatig bij Saint Jude aanschuift op het podium om een mopje mee te spelen. Volgens mij klinkt deze band Diary Of A Soul Friend op is het geluid van deze band zoals het te horen is op namelijk zoals Wood stiekem het liefst zou klinken bij de Rolling Stones: bluesy, soulvolle rock. Bovendien heeft de band als grote voordeel dat niet Mick Jagger hier achter de microfoon staat, maar zangeres Lynne Jackaman. Dat klinkt mij namelijk ook een stuk prettiger in de oren. Het geluid van deze dame ligt ergens in de buurt van Beth Hart. Maar op de een of andere manier hoor je wel dat Jackaman een stuk minder destructief geleefd heeft dan Hart. Misschien niet zo raar omdat je ook de klank van Hollandse braverik Ilse deLange er in terughoort. Dat Jackaman de sterkste troef is van de band, dat zal dan ook niemand verbazen. Toch mag het gitaarwerk van Adam Green (nee, niet dé Adam Green) niet onvermeld blijven. Hij biedt Jackaman uitstekend tegengas. Enige probleem is dan nog slechts dat de liedjes zich maar in beperkte mate onderscheiden. Je hoort aan alles het talent en er staan echt een paar heerlijke tracks op, zoals bijvoorbeeld de slepende ballade “Down And Out”, maar over de hele linie scoort de band net te weinig. Maar misschien mag je dat in de hoek waar Saint Jude vertoeft wel niet meer te verwachten. Dat wordt live vast en zeker driedubbel gecompenseerd.
mij=Bertus