Capital. Weinigen op File Under (en elders!) zullen zich de band herinneren, terwijl die ep toch naar succes rook. Het blijft een lastig fenomeen, zo'n kortspeler. Duimpje omhoog, duimpje omlaag, dat lijkt alles wat je ermee kan. Een 'like' op Facebook is meer waard dan een recensie. Weg met de albums, dus? Het Australische viertal San Cisco gaat er toch eentje uitbrengen. Eind november. Awkward is intussen de verdacht vlotjes verlopende eerste kennismaking. De eerste drie tracks 'ontwikkelen' zich via 'lala' naar 'oeh lala' om te besluiten met 'doewahwah'. Single “Awkward” is van dat drietal het leukst, en bevat een verbaal potje pingpong tussen 'de jongen' en 'het meisje' van de band. De eerste stalkt de laatste, maar in het gezamenlijke refreintje lijkt dat alweer vergeten. Muzikaal ontmoet de garagerock van de Arctic Monkeys hier de blije bloemetjes en bijtjes-indiepop van Architecture in Helsinki. Die eerste vergelijking dringt zich echter het sterkst op, vooral in de semi-ballade “505”. Daar doen de sneer én de tekst wel érg veel aan Alex Turner doen denken. Maar wacht. Het is een cover! Dáárvoor lijkt me een ep dan weer wel prima geschikt. Als de promotiemachine wordt aangezwengeld zouden we San Cisco best op de zomerfestivals kunnen gaan zien, maar de kans dat ik me ze pas bij het volgende ep'tje herinner is ook niet denkbeeldig.
'I'll do it better, I'll do it better than anyone else.' Dat zijn de betere statements voor het openingsnummer van je debuut. Zeker als je er dan nog een 'Ha!' aan toevoegt. De all girl group Teen, geleid door Here We Go Magic's Teeny Lieberson, maakt dat statement niet helemaal waar, maar het begint met vertrouwen, nietwaar? Het arrogante toontje is op zijn zachtst gezegd apart; en dat geldt in mindere mate ook voor het geluid van de band. 'I've seen too many films, I've kissed too many men' meldt Teeny lekker blasé, terwijl haar begeleidingsband (met twee van Liebersons zusjes) het op een 'dreinen' zet. Op In Limbo verkeert de band inderdaad in een soort dromerig niemandsland, alsof ze al shoegazend maar besloten erbij te gaan zitten. Veel echo's, nog meer galm, en alles sloom, lijzig en onwaarschijnlijk repetitief. In tegenstelling tot bij Beach House wordt er zelden naar een popmelodie gezocht. De synthesizers die hier overheersen (als een soort eeuwig zwabberende orgelpunten) zijn log. Ze doen me denken aan de machines van Tangerine Dream, en het retro-gevoel van Emeralds, waarmee ik ook de prachtige hoes associeer. Teen zorgt voor wel meer vreemde (noem het gerust trippy) associaties. Zo zou ik zweren dat het hoogtepunt “Huh” gewoon een van de up-tempo knallers van The Hidden Cameras is. Alleen dan op een bizar laag toerental. Zelfs een 'Awoo'-tje ontbreekt niet.
mij=Island City & Carpark/Konkurrent
4 reacties