Van sommige labels word ik erg blij. Als je een plaat binnenkrijgt van dat betreffende label, dan weet je bijna zeker dat het een goede plaat is. Het Canadese Constellation is zo’n label. Vooral bekend van Godspeed Your Black Emperor (plaats het uitroeptekentje naar keuze) en A Silver Mt. Zion. Ook mijn grote held Vic Chesnutt nam er op. Dus toen het plaatje van Sandro Perrie, uit Toronto, binnenkwam werd ik instant gelukkig. Fijne post-rock, dacht ik nog. Fout! Integendeel zelfs. Bij mijn eerste beluistering was de directe associatie: easy listening. Zo’n heerlijk zondagochtend plaatje. Maar al naar gelang bleek het toch easy listening met een twist. Een prettige ontregelende twist. Impossible spaces springt nergens uit de band, maar binnen de lijntjes gebeurt er veel, heel veel. Opener Spaces is exemplarisch. Het nummer begint traditioneel, met een seventies feel en een lichte Bowie twist, maar ondertussen houdt het outro, als je nog nog een outro mag noemen, een dikke drie minuten aan! Perrie snoept regelmatig uit de seventiespot en weet ook hoe je mooie vervreemdende synthgeluidjes op plekken moet zetten waar je het niet verwacht. En als Perri het klein houdt, dan is hij gewoon een goede singer/songwriter. Dit is een plaat die je blijft luisteren, omdat je steeds weer nieuwe lagen ontdekt. Geen post-rock dus, maar post-pop. Of post-easylistening voor mijn part. Flikt Constellation het toch weer…
mij=Constellation / Konkurrent
4 reacties