'Whatever you put out / I'm gonna buy it / So what's your latest / I wanna try it', zingt de uit Denton, Texas afkomstige Sarah Jaffe in “Sucker For Your Marketing”. En die Sucker ben ik. Zeker na het horen van haar debuut Surburban Nature en het smakelijke tussendoortje The Way Sound Leaves A Room. Dus bestelde ik blindelings The Body Wins. Poeh, dat was even schrikken bij de eerste luisterbeurt. Sarah heeft zich met de hulp van producer John Congleton (o.a. St.Vincent, The Walkmen) namelijk een nieuwe muzikale jas aangemeten. Waar ze op Suburban Nature voornamelijk het meisje met het gebroken hart en een akoestische gitaar was, is ze nu een zelfverzekerde singersong-dame met een volle bak aan instrumentarium: violen, blazers, synths en drumsamples. De schrik bleek al snel koudwatervrees. De nieuwe, modernere jas is niets minder dan een gedurfde stap voorwaarts. Het gebroken hart is gebleven, maar in plaats van zwelgen in ludduvuddu ontleedt ze het met chirurgische precisie. 'The body always wins', concludeert ze alvast in het titelnummer. Vluchtgedrag komt aan bod in de fijne, stuiterende single “Glorified High” ('Partly for the hell of it / Solely out of boredom'), het Fleetwood Mac-achtige “Mannequin Woman” omschrijft de verlammende onzekerheid en het langzaam opbouwende “Hooray for Love” mondt uit in heerlijk bombastisch theatraal uithuilen. Dat laatste is ook te danken aan de vioolarrangementen van Fiona Brice (o.a. Placebo, Kanye West), die hier menig song van wat extra glans voorziet. Zoals in het instrumentale “Limerence” wat niet zou misstaan op een album van neoklassiekers als O'Halloran en Jóhannsson. Dit alles maakt The Body Wins tot een veelzijdig en verslavend album. Nee, die volgende Sarah Jaffe wordt weer gewoon blindelings besteld!
mij=Kirtland / Import
4 reacties