In de jaren tachtig was ik een tiener en de muziek uit die tijd is de soundtrack van mijn jeugd. De artiesten van toen zijn voor altijd in mijn geheugen gegrift. Wanneer ik bijvoorbeeld Kajagoogoo hoor vraag ik me af of Limahl nog steeds van dat gekke haar heeft en als ik per ongeluk toch meezing met Modern Talking denk ik meteen dat die twee enge mannen nu vieze oude kerels moeten zijn. Dat soort dingen. Iemand die ik bijna vergeten was is Sarah Jane Morris. In 1986 had ze echter een grote hit met “Don’t Leave Me This Way”, samen met The Communards. Dat succes heeft ze nooit meer kunnen evenaren maar in de 25 jaar daarna is ze niet op haar lauweren gaan rusten. Ze bracht regelmatig als soloartiest albums uit die niet voor het grote publiek gemaakt waren maar voor de soul- en jazzliefhebber. Haar nieuwe album Bloody Rain beschouwt ze als haar masterpiece. Het staat in het teken van Afrika en Afrikaanse muziek. Ze krijgt hulp van veteranen als Courtney Pine, Peewee Ellis en het Soweto Gospel Choir. Samen met andere Afrikaanse muzikanten voorzien zij het album van dat typisch zwoele Afrikaanse geluid. Sarah Jane’s donkere, soulvolle stem past daar prima bij. Het zijn geen luchtige liedjes want controversiële thema’s als homofobie en kindsoldaten worden niet geschuwd. Het is jammer dat Sarah Jane Morris veertien nummers op de cd heeft gezet. En het is zonde dat ze tegen het eind, in “Coal Train”, op de experimentele toer gaat waarbij haar mooie diepe stem vervormt tot een grimmig gegrom. Als Bloody Rain vijf liedjes minder had gehad was het een mooie soulplaat met een flinke scheut wereldmuziek geworden. Nu slaat helaas op het eind de verveling en irritatie toe en dat kan nooit de bedoeling van haar zelfbenoemde magnus opus geweest zijn.
mij=Fallen Angel