Als ik naar de programmering van North Sea Jazz kijk word ik nooit erg vrolijk. Het zou een jazzfestival moeten zijn, maar staat voor het grootste deel vol met soul, funk en fusion. Erg glad allemaal; en de echte jazz die er speelt is meestal ook van de gladgestreken soort. Zal best gezellig zijn allemaal, maar met muzikale durf heeft het niets te maken. En dat is toch wat jazz moet doen: de muzikant én de luisteraar constant uitdagen, de diepte ingaan, exploreren van onontgonnen gebied. Gelukkig hebben we het Scorch Trio nog. Dit Noors/Finse trio toont moed, durft uit de ingesleten vaargeulen te sturen, en komt zo uit in een gebied waar iemand als Jimi Hendrix te vinden zou zijn geweest als hij zich had laten leiden door de freejazz van Coltrane en de 1970 live albums van Miles Davis. Een powertrio dus dat rockintensiteit en dito volume koppelt aan de vrije improvisaties van freejazz. Hoor die grandioos dissonante, alle kanten op scheurende gitaar van Raoul Björkenheim; laat je leiden door het tegelijkertijd ruwe en subtiele baswerk van Ingebrigt Haker Flaten; ga knock-out door het alles omver denderende drumwerk van Paal Nilssen-Love. Alle drie beter dan superlatieven kunnen uitdrukken, maar besef dan dat hun samenspel alles nog veel en veel mooier maakt. Dit, lieve mensen, is waar jazz ook toe in staat is: een gedurfde, harde, rauwe en tegelijkertijd subtiele, luide en nogal rockende vorm van vrije improvisatie, zonder dat het ook maar één moment oeverloos gepiel in de ruimte wordt.
mij=Rune Grammofon / Konkurrent