Het meest gelauwerde album en concert van dit jaar staan beide op naam van Anthony & The Johnsons. Ik was helaas te laat om kaartjes te bestellen, dus moest het concert knarsetandend aan me voorbij laten gaan en ook voor de concerten in juni heb ik helaas geen kaarten. Gelukkig zijn er altijd alternatieven voor handen. Zo is er, sneller dan ik verwacht had, een nieuwe Scott Matthew-cd verschenen. Zijn vorige debuut-cd was een van de aangenaamste verrassingen van 2008. Zijn nieuwe cd heeft een bizar lange titel: There Is an Ocean That Divides and with My Longing I Can Charge It with a Voltage That’s So Violent to Cross It Could Mean Death. Een mysterieuze titel voor een mysterieuze man. Tijdens zijn optreden vorig jaar mei in Tivoli de Helling bleef hij bijna roerloos zitten op zijn barkruk en liet zijn stem het werk doen. Alleen om zijn ukelele te bespelen (na een ongeluk in New York kan hij geen gitaar meer spelen) ging hij even anders zitten. Matthew’s nieuwe cd zorgt nog meer dan zijn voorganger voor een flinke brok in de keel. Vanaf het eerste moment lijkt There Is an Ocean de tijd even stil te doen staan. “Every Traveled Road” begint dan ook bijna volkomen stil en zet met zijn openingszin ‘With every sweet hello, there’s a bitter goodbye’ gelijk de toon voor wat gaat volgen in de rest van de elf nummers. Bitterzoete melancholische teksten gedragen gezongen over bijna klassieke muziek, waarin altijd een trieste ondertoon huist. Zelfs het meer frivole “Thistle” roept dat gevoel op. Dat in het bijzondere “German” het achtergrondkoor keer op keer ‘Make it beautiful now’ zingt is helemaal niet nodig, wat Matthew op There Is An Ocean laat horen is al hartverscheurend mooi.
Ik heb ook al jarenlang de stille hoop dat Maximilian Hecker ooit ook met zo’n prachtvol album op de proppen komt als Matthew. Ik hoor nu al enkele albums lang dat dit er gewoon in moet zitten, maar tot nu toe kwam het er nog steeds niet uit. Helaas moet ik na het beluisteren van Hecker’s nieuwe album One Day weer constateren dat het niet de hartverscheurend goede plaat is waar ik op gehoopt had. Maar tegelijkertijd geldt ook dat het misschien niet eerlijk is om hem langs de maatlat van de Matthew’s van deze wereld te leggen. Hecker maakt ook net wat meer breed georkestreerde pop dan Matthews. Toch is One Day zeker wel weer een stap vooruit ten opzichte van I’ll Be A Virgin, I’ll Be A Mountain en zijn voorgangers die bijna stuk voor stuk als mierzoet te betitelen waren. One Day is duidelijk Hecker’s ‘rock’-album geworden en roept meer dan eens herinneringen op aan Alan Parsons Project. De liedjes hebben af en toe zelf flink wat pit, zoals bijvoorbeeld in de meer uptempo liedjes “Summerwaste” en het zelfs met (helemaal voor Hecker’s doen) venijnige gitaren doorspekte “Misery”. Toch zijn vooral de liedjes waarin de lijzige stem van Hecker innig danst met zijn pianospel de liedjes die het meest blijven hangen. Misschien moet Hecker eens proberen om de zalvende synthesizerklanken eens los te laten en een geheel solo- en akoestisch album op te nemen. Wellicht levert dat de juweel op die Hecker volgens mij absoluut in zich heeft.
mij=Glitterhouse / Munich & Louisville / CNR