Afgezien van Houses gaf Sea + Air mijn favoriete concert van 2012. Daar leek het bij aanvang nog helemaal niet op. Het bloedserieus kijkende Duits-Griekse duo opende met een soort zonnegroet (en een meditatie-gong) om zich vervolgens zwijgend achter de instrumenten te zetten. Mijn ingebakken 'o nee pretentieuze hipsters'-alarm verbrak bijna de gewijde stilte. Maar al tandenknarsend moest ik toegeven dat het eerste liedje toch wel erg mooi was. Het ijs werd definitief gebroken toen de fijnbesnorde zanger zich voor het eerst tot het publiek richtte, en voor een EK-reenactment naar een Frank Rijkaard-look-a-like speurde. (“I could be Völler'). Meer stoere voetbalgrappen over de aanstaande Nederland-Duitsland volgden, waarbij de enige met recht van spreken vanachter haar klavecimbel (!) zweeg. Ook op plaat blijken de Magnetic Fields-achtige liedjes fijn. Niet alleen dankzij de bijzondere instrumentatie, het is vooral de falset-stem van de zanger die het hart raakt. Grote emoties, want het sentiment wordt in de folkpop van Sea+Air niet geschuwd. De melodieën zwelgen en zwieren. “The Heart of the Rainbow” – live geïntroduceerd als potentiële zomerhit – heeft de roze jubel van Mika. Maar het mooist van allemaal is “Like A Spy On The Roof”, een ideaal kerstnummer. 'You think you can scare me? I am scared enough of myself.'
mij=Volkoren/PIAS
4 reacties