Ik probeerde het me voor te stellen, maar het lukte me niet. Mijn vader die na zijn pensioengerechtigde leeftijd debuteert met een album en op zijn een zeventigste op Lowlands staat. Maar mijn vader was dan ook bijna een halve eeuw gewoon een leraar Aardrijkskunde en Steven Wold van de categorie twaalf ambachten dertien, ongelukken. Onder de naam Seasick Steve debuteerde hij in 2006 met Dog House Music en sindsdien heeft hij flink wat volk voor zich gewonnen met zijn rauwe, immer in tuinbroeken gebrachte, swampblues. Zijn nota bene bij Warner verschenen album I Started Out With Nothin’ And Still Got Most Of It Left werd goed ontvangen, maar verkocht volgens mij niet heel veel. Met You Can’t Teach An Old Dog New Tricks gaat het volgens mij – terecht – wat beter. Het is, in tegenstelling tot wat de titel beweert wel degelijk een plaat die ietwat andere gezichten laat zien van Seasick Steve. Zonder overigens de essentie verlaten: BLUES in hoofdletters. De plaat start prachtig met een keer diep ademhalen en vervolgens de op straat geverfde stemgeluid van Steven (bijna net zo diep als die van Johnny Cash) in een verhalende song over zijn leven op straat. Het blijft echter niet rustig. Soepel wissel hij rockers en ballades met elkaar af, waarbij de energie echt uit je speakers spat als het gas vol open gaat. Hij krijgt hierbij onder meer hulp van John Paul Jones (op bas) die ook met hem mee op tournee gaat en dus voor het tweede achtereenvolgende jaar Lowlands aandoet. Het klinkt misschien raar, maar het tofste aan deze nieuwe cd vind ik niet eens de muziek. Het gaafste vind ik het afsluitende verhaal waarin Steve met zijn donkere stem vertelt zonder dat er (in eerste instantie) ook maar een noot gespeeld wordt. Ik houd van ouderen die hun verhaal vertellen zonder daarbij steeds te vertellen dat vroeger alles beter was. Dat klopt ook niet, want toen bracht Seasick Steve zijn muziek nog niet uit op cd.
mij=PIAS
4 reacties