Toen Sebadoh in 1999 na het uitbrengen van The Sebadoh stopte, leek dat een prima idee. Het laatste album blonk uit door een gebrek aan ideeën en goede liedjes. En dat was nu net waar het trio Barlow, Loewenstein en de drummer-van-dienst (in volgorde: Eric Gaffney, Bob Faye, Russ Pollard en recentelijk Bob D’Amico) zo goed in was. Fijne songs, niet altijd tot in de puntjes verzorgd, maar met immer goede hooks en precies de juiste sound. Lou Barlow was over het algemeen verantwoordelijk voor melancholieke indierock, Jason Loewenstein voor het lompere schreeuw- en brulwerk. Mochten de ideetjes niet volledig tot hun recht komen dan gaf dat niet. Er waren er genoeg. Veertien jaar na het uiteenvallen van de laatste line-up en zes jaar na de eerste reünie is er zowaar een nieuwe plaat. Mijn aanvankelijke scepsis moest ik direct bij opener “I Will” al laten vallen. De ideeën zijn terug (het vakmanschap was nooit echt weg). Hoewel Defend Yourself overal een echtscheidingsplaat genoemd wordt – Barlow en zijn vrouw zijn na 25 jaar uit elkaar – is het geen diepdroevig album geworden. De powerpop van “Beat” en de voortrazende woede van “Defend yr Self” en “State of Mine” zorgen voor lucht op deze – werkelijk – verbazingwekkend goede plaat. Daar doet zelfs het curieuze middenstuk “Inquiries’ niets aan af. Benieuwd of we straks, na de ook al beter dan verwachte Dinosaur Jr.-reünie nieuw werk van Sentridoh en The Folk Implosion zullen horen.
mij=Joyful Noise / Sonic Rendezvous
4 reacties