Verrassing, dat is het doel als wij over Eurosonic/Noorderslag lopen. Waar je op een “gewoon” festival nog wel eens de geijkte route af wilt lopen, doen we dat bij ES/NS bewust niet. Ook al omdat op de geijkte route de rijen het langste zijn. En dat wil je niet in de Groningse vrieskou. Zo belandde ik, twee jaar geleden, bij Selah Sue. En sinds die tijd ben ik een beetje verliefd op haar. Klein blond meisje, op het verlegene af, een grote gitaar en een strot waarmee je cokes kunt kloppen. Haar versie van “Valerie” deed Amy Winehouse van schaamte wegkruipen. Het is hard gegaan met Sanne Putseys, zoals haar moeder haar noemt. Lowlands lag al aan haar voeten, maar een volwaardige plaat ligt er nog niet. Wel een tweede EP, Raggamuffin. Met wat doublures met de eerste, maar ook met band, zoals ze optreedt tegenwoordig. Selah Sue houdt het allemaal lekker klein en laat vooral haar stem spreken. En haar nummers natuurlijk. Vol soul en aanverwante stijlen. Het een en ander is wat voorzichtig geproduceerd, het had wat ruwer gemogen. Dat past beter bij haar stem. Maar na twee jaar wachten is het wel tijd voor een hele plaat. Want stiekem heb ik wel genoeg van die halve Sanne’s…
mij=PIAS
4 reacties