What you see is what you get bij de Canadese zangeres Serena Pryne. Vanaf de hoes van haar debuut-cd Goodnight Golden Sun kijkt ze je aan met een stoere blik die doet vermoeden dat Serena geen lief zangeresje is met zoetgevooisde ballads. Inderdaad, de zoetsappigheid ontbreekt totaal. Geheel volgens de eerste indruk hoor ik een album vol rocksongs die het op Amerikaanse radiostations goed doen. In Nederland is deze muziek al tijden over de datum. Verrassend genoeg stonden Serena Pryne & The Mandevilles in mei, ondanks hun onbekendheid, wel op Pinkpop maar dat kan te maken hebben met het Nederlandse management en label van de band. Pryne zegt groot fan te zijn van Bonnie Raitt en haar invloed is goed te horen. Een andere duidelijke invloed is Melissa Etheridge. Pryne zingt met eenzelfde rauwe stem uit volle borst over de ups en downs in het leven. Dat doet ze heel aardig maar echt van mijn sokken geblazen word ik niet. Heel aardig is niet goed genoeg wanneer je zingt over stukgelopen relaties, van huis weglopen en jezelf weer bij elkaar rapen en doorgaan. Ik mis de smacht, de wanhoop en de uithalen die iemand als Beth Hart en eerdergenoemde Melissa Etheridge wél toevoegen aan hun (blues)rock. Daar tegenover staan de oprechtheid en de gedrevenheid waarmee de songs gebracht worden. Goodnight Golden Sun is een veilig en keurig rockdebuut van een kundige rockzangeres die op een vervolg van mij iets minder buiten de gebaande rockpaden de remmen los mag gooien.
mij=Background
4 reacties