Krijg je een keer wat je wilt, is het weer niet goed! Want wat heb ik al vaak geklaagd op deze site dat ik afwisseling en avontuur miste in een bepaalde cd. Nou, bij Step in 2 my World van de Duitse progressieve cross-over band Seven Steps to the Green Door is dat écht niet aan de orde. Het zevenkoppige gezelschap met maar liefst drie (!) vocalisten en, heel bijzonder, een bespeler van vele soorten blaasinstrumenten laat vrijwel elk modern genre horen op hun tweede cd. Symfo, jazz, pop, rock, funk, rap, folk, het is hier allemaal te horen en het is vrijwel allemaal van erg hoog niveau. Maar zoals ik ook al eerder schreef: muziek die uit meerdere vaatjes tapt blijft vaak overal tussenin hangen en is dan weinig van alles. En het moet gezegd: ook dat argument gaat hier niet op, en daar zit gek genoeg meteen mijn probleem met deze muziek. Neem bijvoorbeeld het nummer “Closer”. Dat begint als sletterige Disco-kitsch, een beetje als Scissor Sisters, compleet met teksten als “shake your booty, put your finger in the…” ach vul zelf maar in. Vervolgens blijkt het refrein pure pop te zijn, komt er opeens een geweldige jazz-improvisatie op klarinet, en eindigt het tenslotte in de hoek van progressieve rock. En nee, het zweeft niet overal tussenin, het is ook geen aaneenschakeling van losse elementen, het is écht alles tegelijk. Dat heeft er bij mij na vele luisterbeurten voor gezorgd dat ik nog steeds niet weet waar ik als luisteraar mijn aandacht op moet richten. ‘Less is more, so more is most’, zullen de bandleden gedacht hebben, maar ik word er vooral erg moe van, hoe mooi ik het ook vind. Dat gebrek aan eenheid in de muziek wordt nog eens benadrukt door het gebrek aan samenhang in de zangpartijen. De zangeres zingt erg mooi, helder en krachtig, vervolgens hoor je een zanger die daar in niets op lijkt, en meer functioneel dan echt mooi of spannend zingt, om vervolgens onaangenaam verrast te worden door… ach, hoe zeg je dat netjes… nou ja, als je écht niet meer in staat bent om muzikaal nog iets toe te voegen, dan ga je met een elektronisch vervormde stem stoere teksten door je muziek heen rappen. Dat is toch al nooit een toonbeeld van creatief stemgebruik geweest, als je het mij vraagt. En het is op deze momenten dat een van de beste cd’s van het jaar afzakt tot een overgeproduceerde diarree van stijlen waarin met alle geweld elk genre van de afgelopen eeuw verwerkt moest worden. Overkill heet dat geloof ik…
mij=ProgRock / Bertus