Techno en techhouse vind ik lastige genres om over te schrijven. Het kale eraan maakt het zo puur en tijdloos, maar het betekent ook dat je er lastiger een mening over kunt geven: wat is nou de essentie waarom ik The Field net wat te langdradig vind maar dat Dave Clarke me echt nooit teleurstelt? Een voorbeeld van een fijne act vind ik Shadow Dancer, alias de twee broers Paul & Al Farrier uit Manchester. Brothers in Arps is hun derde plaat na Golden Traxe (2009) en Love From Alan and Paul (2012), dat een aardige maar gedateerde compilatie was van werk tussen 1997 en 2002. Ik beleef de vreemde gewaarwording met deze nieuwe Shadow Dancer dat ik het relatief saaie muziek vind als ik het onderweg beluister op mijn koptelefoon (met niet te ontwijken achtergrondlawaai), maar dat het totaal geweldig klinkt als je het zonder bijgeluiden hoort (thuis, tijdens het werk of in een club). Neem bijvoorbeeld die opzwellende bass-sound in stamper “Racine”. Het met Kavinsky-achtige synths gevulde “Manhunter” wordt na 3 minuten ineens heel fijn gevarieerd – een hemel voor wie van arpeggio’s houdt. En nog een klassiek trucje: in single “Strut” kickt na 1:30 een wel hele lage bass in. Dit is net zo’n fijne plaat als het debuut, en nog tijdlozer ook. Deze heren hebben smaak. Lekker hoor!
mij=GND Records