Het is een beetje de Grote Splijtzwam onder electroliefhebbers: wordt een nummer er nou beter van als er zang bij zit? Bij de hitjes van Simian Mobile Disco werkten vocalen best effectief, maar als ik één track van hen wel volkomen grijsgedraaid heb (en de rest straal ben vergeten) dan was dat juist het instrumentale “Sleep Deprivation”. Wat mij betreft wel zo’n beetje het ultieme nummer qua climaxopbouw, en dat wordt dan uitsluitend bereikt door slim aan filterknoppen te draaien. Het is de klassieke truc: er komen steeds meer synths bij en ze worden steeds hoger. Maar als dat werkt, geweldig toch? Sterker nog, ik weet er nog zo een voor je. Van het titelnummer van het tweede album Heartcore van het Belgische Shameboy kan ik maar geen genoeg krijgen. Het maakt al weken overuren in m’n mp3-speler. Zo heerlijk tegendraads, die synths; zo simpel en toch zo verslavend… Bijkomend voordeel: er staan nog negen prettig instrumentale tracks op de plaat. Vier, vijf daarvan zijn echt lekker (zoals “Splend It”, “Stumble” en “Abfahrer”), en de rest is niet verkeerd maar ook niet bijzonder. Dat was trouwens op de knalrode debuutplaat Hi, Lo and In Between uit 2006 ook al zo (daarop blonken “Rechoque” en “Strobot” uit), maar stiekem is Heartcore beter. Ohja, voor de vorm nog wat zinloze feitjes: de mooie naam Shameboy komt gewoon van een Gameboy-geluidje, de gitaarachtige melodielijnen zijn duidelijk zachter dan bijvoorbeeld bij Goose (dat trouwens vorige week een digitaal Rarities & Remixes-album uitgebracht heeft), en zoals bij veel electroformaties gaat het ook bij Shameboy om een duo, namelijk Luuk Cox (Buscemi) en Jimmy Dewit (Discobar Galaxie).
mij=Sputnik / N.E.W.S / PIAS