Je hebt weer eens niet door dat ik de woonkamer binnenloop. Ik loop ook op kousenvoeten. Je staat zoals elke morgen mijn brood te smeren om mee te nemen naar mijn werk en koffie te zetten voor ons beiden. Dat doe je nu al bijna negen jaar lang. Ik heb je nooit gevraagd dat te doen, je deed het uit jezelf. Al sinds het moment dat je besloot niet meer de wijde wereld in te trekken met je gitaar. Van die stilzwijgende afspraken hebben we er wel meer. Dat ‘s avonds de TV uitblijft zodat je gitaar of piano kunt spelen en je liedjes die je deze dag geschreven hebt me voor kunt zingen is zo’n andere. Elke dag weer nieuwe inspiratie, ik bewonder dat in je. Vaak over die kleine meid. Ik moet glimlachen als ik haar zo naast je zie staan op de stoel bij het aanrecht. Ze probeert je te helpen door mijn broodbak aan te geven en reikt je plakjes vlees aan voor op het brood voor mijn lunch. Een ervan stopt ze snel er snel in haar mond. Ze grinnikt. De boef. Ik hoor jullie samen zingen. Ze heeft jouw stem. Zijdezacht. Ik loop naar jullie toe en kus jou in je nek en aai die kleine door d’r steile piekhaar. Ik zeg je voor de zoveelste keer dat ik het zo fijn zou vinden als jouw liedjes weer door anderen gehoord zouden worden. Het zou me trots maken en het zou ook verdiend zijn, als ze óók brood op de plank zouden brengen. Niet dat het per se nodig is dat je muziek geld op zou brengen, maar ze zijn gewoon te mooi om alleen voor ons drieën te houden.
mij=Asthmatic Kitty / Konkurrent
een hele mooie recensie!